Hiszpański pianista i kompozytor. Po raz pierwszy wystąpił jako pienista w wieku 4 lat na koncercie Teatro Romeo w Barcelonie. W styczniu 1867 r. wyjechał do Paryża, gdzie przez 9 miesięcy kontynuował naukę u A. F. Marmontela. Dwa lata później przeniósł się do Madrytu by uczyć się u boku Ajera i Mendizabala.

W 1972 r. uciekł z domu i wjechał do Ameryki Południowej, gdzie występował w Argentynie, Urugwaju i Brazyli. Po roku awanturniczego trybu życia powrócił do Hiszpanii. Jednak już dwa lata później po raz kolejny wyjechał do Ameryki. Występował w Puerto Rico, na Kubie i w USA, a w drodze powrotnej do europy w Londynie i Liverpoolu. Wrócił w 1976 r. i wkrótce podjął studia w Lipsku. Po otrzymaniu stypendium króla Alfonsa III kontynuował naukę w Brukseli u L. Brassina i F. A. Gevaerta. Studia ukończył w 1879 r. zdobywając I nagrodę.

W 1880 r. podróżował po Węgrzech. W Budapeszcie spotkał F. Liszta, którego wskazówki pomogły mu w rozwoju swojego talentu pianistycznego i kompozytorskiego. W ukształtowaniu jego stylu duże zasługi miał również Filip Pedrell który szerzył idee odrodzenia narodowej hiszpańskiej muzyki.

Na lata 1880–1893 datuje się największy rozkwit kariery muzycznej Isaaca Albeiza. W 1880 r. powrócił do Ameryki by koncertować na Kubie i w Meksyku. Występował także w Hiszpanii Francji Angli, Brukseli i Berlinie. W 1890 r. zawarł kontrakt z F. B Money-Couttsem. Bankier zaoferował muzykowi wsparcie finansowe w zamian za napisanie muzyki do jego librett operowych i tekstów pieśni. W tym okresie powstały opery Henry Clifford, Pepita Jimenez oraz nie dokończona trylogia King Artur.

W 1894 r. zamieszkał w Paryżu. W latach 1897–1998 prowadził klasę fortepianową w Schola Cantorum. Przeniósł się do Hiszpanii, jednak po dwóch latach w 1902 r. powrócił do Paryża. Tam mieszkał do końca życie. W swoich ostatnich latach napisał dzieło życia – cykl fortepianowy Iberia^[2].