Żeński zespół wokalny utworzony zimą 1963 r. w Warszawie z członkiń Chóru Związku Harcerstwa Polskiego, prowadzonego przez Władysława Skoraczewskiego. Zadebiutował jako Sekstet Wokalny w styczniu 1964 r. podczas I Krajowego Sympozjum Muzycznego Związku Harcerstwa Polskiego w Przemyślu, gdzie przybrał nazwę Ali-Babki. Pierwszy skład: Anna Dębicka, Krystyna Grochowska, Sylwia Krajewska, Anna Łytko, Wanda Orlańska i Alina Puk. Po raz pierwszy pod nazwą Ali-Babki wystąpił publicznie w Radiowej Giełdzie Piosenki w lutym 1964 r. Do 1968 r. działał pod patronatem Związku Harcerstwa Polskiego, później usamodzielnił się. Początkowo śpiewał piosenki harcerskie, ale dzięki opiekunom artystycznym stworzył własny repertuar i styl.

Kierownictwo muzyczne zespołu sprawowali: Jan Rysiński, Zbigniew Ciechan (1964), Juliusz Loranc (1964–1969 i od 1974 r.), Bernard Kawka (1969), Henryk Wojciechowski (1970–1973). W latach 1969–1973 często zmieniał skład, doszło nawet do powstania konkurencyjnej grupy. Fakt ten był powodem precedensowego w historii polskiej muzyki rozrywkowej procesu sądowego o prawo do nazwy, przywróconej założycielkom zespołu. W 1974 r. wznowił działalność, początkowo w kwintecie, później w sekstecie w składzie: Wanda Orlańska-Borkowska, Ewa Dębicka-Brzozowska, Anna Dębicka-Czaplicka, Agata Dowhań, Krystyna Grochowska, Sylwia Krajewska.

Koncertował i nagrywał samodzielnie w kraju i za granicą, m.in. w ośrodkach polonijnych USA oraz Kanady. Towarzyszył na estradzie, a także w nagraniach wielu solistom. Wystąpił w filmach TV pt. Wariacje na pięć kamer, Koncert na 707 ulic i Kulig oraz w recitalach telewizyjnych oraz teledyskach, zrealizowanych w Okręgową TV w Poznaniu, Warszawie, a także we Wrocławiu. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 1 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego). Dokonał licznych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia oraz do filmów animowanych i bajek dla dzieci. Zdobył następujące nagrody:

— nagrodę specjalną za piosenkę pt. Idzie świt na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’64,

— II nagrodę za utwór Gdy zmęczeni wracamy z pól oraz nagrodę rzeczową na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’65,

— nagrodę prasy za wykonanie piosenki To ziemia na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’68,

— I nagrodę za Kwiat jednej nocy oraz honorową odznakę zasłużony dla miasta Opola na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’69,

— nagrodę czytelników „Głosu Wybrzeża” na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’69,

— Kryształowy Kamerton za całokształt działalności artystycznej na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’88^[1].