Piosenkarz, członek Jazz Singers. Był synem Teodora Junoda, inżyniera i impresaria teatralnego, oraz Anny z Dylewskich, aktorki. Szkołę ogólną ukończył w Łodzi. Debiutował 11 stycznia 1917 r. jako piosenkarz i tancerz w Teatrze Apollo w Poznaniu. Przez cały następny sezon grał w Łodzi, zaś od 23 lipca 1919 r. występował w Warszawie – w przedstawieniach estradowych w Dolinie Szwajcarskiej. Jesienią 1921 r. został zaangażowany do Qui pro Quo. Zadebiutował 1 października w operetce R. Stolza Serce i bufet. 4 stycznia 1922 r. wystąpił na otwarciu a następnie w przedstawieniach Teatru Stańczyk. Po rozłamie wśród aktorów Qui pro Quo przeszedł do nowopowstałego Perskiego Oka.

W 1925 r. wystąpił po raz pierwszy w filmie pt. Rywale. W okresie kina niemego zagrał jeszcze w Czerwonym błaźnie, Kulcie ciała i Człowieku o błękitnej duszy. Od 1926 r. grał w operetce w Teatrze Nowości, duże sukcesy odnosił również w Nowym Perskim Oku. Powszechną popularność przyniosły mu występy w Morskim Oku, rozpoczęte w 1930 r. Do historii teatru przeszła jego kreacja w wystawionej w 1932 r. komedii Clifforda Greya i Greatrexa Newmana pt. Jim i Jill, w której grał u boku Marii Modzelewskiej (Teatr Polski w Warszawie).

W 1930 r. zagrał w pierwszych filmach dźwiękowych: Niebezpieczny romans i Uroda życia; ogółem do wybuchu II wojny światowej wystąpił w około 30 filmach, najbardziej znane to m.in. Wiatr od morza, Bohaterowie Sybiru, Pieśniarz Warszawy, Zabawka, Jego ekscelencja subiekt, Kocha, lubi, szanuje, Jaśnie pan szofer, Czy Lucyna to dziewczyna, Robert i Bertrand, Piętro wyżej, Czarna perła, Książątko, Paweł i Gaweł, Za winy niepopełnione.

Pisał scenariusze filmowe, reżyserował, założył wytwórnię filmową B-W-B. W 1935 r. wziął udział w premierze głośnego widowiska Gwiazdy areny, zorganizowanego w cyrku braci Staniewskich. W 1937 r. występował w Teatrze Banda i w Cyruliku Warszawskim, a przed samą wojną w Teatrzyku Tip-top^[1]. Ostatnim filmem w jego karierze były Strachy, jeden z ważniejszych polskich filmów okresu międzywojennego. Ważny jest on także w dorobku aktora, zagrał w nim bowiem samego siebie – króla rozrywki.

Pierwsze miesiące okupacji spędził w Warszawie, prowadząc kawiarnię „Café Bodo”. Potem wyjechał do Lwowa, gdzie dołączył do powstających tam zespołów muzycznych i teatralnych. W marcu 1940 r. z orkiestrą Henryka Warsa – Tea Jazz – jako konferansjer i piosenkarz, udał się na czteromiesięczne tournée, którego trasa wiodła przez Kijów, Charków, Moskwę i Leningrad. Zaprzyjaźnił się wówczas z Izaakiem Dunajewskim i Aramem Chaczaturianem, a uznanie melomanów zdobył płytą z piosenką pt. Ja usłowiłsia s niej toczno w diewiat.

W związku z zamiarem emigracji do USA (miał paszport szwajcarski) zrezygnował z kolejnego wyjazdu z koncertami po ZSRR. Pozostał we Lwowie. O dalszych jego losach kolportowano wiele niesprawdzonych informacji. Obecnie, jak wynika z odnalezionych dokumentów, 22 czerwca 1941 r. został aresztowany przez NKWD (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych ZSRR). Przez pewien czas był więziony w Moskwie (w więzieniu Butyrki, gdzie przetrzymywano go przez 22 miesiące) i Ufie. Wtedy też, niestety bezskutecznie, o jego uwolnienie starali się m.in. Stanisław Kot i Tadeusz Romer (polscy ambasadorzy). Przeszkodą było jego szwajcarskie obywatelstwo. Zmarł z głodu i wycieńczenia w sowieckim łagrze w miejscowości Kołtas w obwodzie archangielskim.

Był czołowym polskim aktorem filmowym, gwiazdą kabaretu i rewii, doskonałym piosenkarzem, niekwestionowanym ulubieńcem publiczności. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 4 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego) i biograficznego programu TV pt. Za winy niepopełnione (reż. Stanisław Janicki). W 1979 r. ukazał się LP Przeboje starego kina, a w 1990 r. LP W starym kinie, wydane przez Muzę, na których przypomniano m.in. największe jego przeboje^[2].