Folk-rockowa grupa wokalno-instrumentalna utworzona wiosną 1971 r. przez 
Piotra Janczerskiego – kierownik artystyczny, voc., z Ryszardem Godyniem – voc., bjo, g., Januszem Hryniewiczem – voc., fl., hca., g., Krzysztofem Murkiem – voc., bg., Zbigniewem Nowakiem – voc., pf., perc.
Zadebiutowała nagraniami dla archiwum Polskiego Radia oraz występem w programie TV pt. Tele Echo. Później przygotowywała spektakle muzyczno-teatralne, prezentowane najczęściej w kameralnych warunkach Teatru Stara Prochownia w Warszawie, w Sali Ratuszowej w Gdańsku oraz w stałej siedzibie grupy – na małej scenie Teatru Rozmaitości w Łodzi. Były to m.in.: Pejzaże polskie, Już gwiazdeczka się kolebie, Życie, miłość, folk, Muzykon, czyli karambol z muzyką na głos ludzki. Koncertowała w ZSRR, RFN i NRD, gdzie zrealizowała recital telewizyjny. Popularność przyniosły jej występy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’73, Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’73 oraz na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie trzykrotnie zdobyła Srebrny Pierścień (1973–1974, 1976 r.).
W 1975 r. Ryszarda Godynia, Janusza Hryniewicza i Krzysztofa Murka zastąpili Jerzy Górzyński – voc., bg., Dominik Kuta – voc., fl., hca., bjo, g., Andrzej Tenard – voc., g. W tym składzie grupa istniała do chwili rozwiązania w 1976 r. Jej konsultantem muzycznym był Mateusz Święcicki. Współpracowali z nią także: Paweł Dubowicz – pf., kbrd., Tadeusz Kłoczewiak – bg., Wojciech Meler – voc., perc., Wojciech Michalczyk – g., Zbigniew Mrozowski – dr. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” (odcinek 5 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego)[1].