Wariant 1

Ciężko ranny w boju chwały

I zbroczony własną krwią,

W petach leży Orzeł Biały,

Jęczy nad niedolą swą.

Ciemne bory, gęsty las

Szumią powtarzając wraz.

Orle! Powstań z więzów ran!

Orle! Wzleć nad Polski łan!

Bo na polskiej ziemi zgroza,

A w jej synach zemsta wre;

Jasna wierzba, biała brzoza,

Opuściły listki swe.

I głosem grobowych dum

Powtarzają smutny szum:

Orle! Powstań z wiązów, ran,

Orle! Wzleć na Polski łan!

Polska Wisła, rzek królowa,

Broni piaski, łamie kry,

A do morza od Krakowa

Polskiej ziemi niesie łzy.

Nad wodami mglisty pas,

A wśród pasu zimny głaz.

Orle! Powstań z więzów, ran,

Orle! Wzleć na Polski łan!

A zielone w koło niwy,

Wszystkie pola, miły gaj,

Od Łomnicy aż do Dźwiny,

Głosem woła cały kraj;

A końcu z niebieskich bram,

Dniu swobody zaświeć nam!

Orle! Powstań z więzów, ran,

Orle! Wzleć na Polski łan! ^[1]

Wariant 2

Ciężko ranny w boju chwały

I zbroczony własną krwią

W pętach leży Orzeł Biały,

Jęczy nad niedolą swą.

Ciemne bory, gęsty las,

Szumiąc powtarzają wraz:

Orle, powstań z więzów, ran,

Orle, wzleć nad polski łan!

Bo na polskiej ziemi zgroza

I w jej synach zemsta wre;

Złota wierzba, biała brzoza

Opuściły listki swe,

Powtarzają tęskny szum,

Szum grobowych smutnych dum:

Orle, powstań...

A pod strzechą polskiej chatki

Starcom zwisła twarda dłoń

I w żałobie nasze matki,

Troska im zorała skroń.

Przeraźliwy kajdan brzęk

Wciąż powtarza smutny jęk:

Orle, powstań...

Polska Wisła, rzek królowa,

Roni piaski, łamie kry,

Aż do morza od Krakowa

Niesie z sobą polskie łzy.

Nad wodami mglistych par

I wśród mętnych nurtów gwar:

Orle, powstań...

O, wy Tatry, wieczne grody,

Osłonięte siwą mgłą,

Z wierzchu lejąc, płaczą wody,

Gdy wokoło burze wrą.

Kiedy piorun bije w głaz,

Wiatr i potok huczą wraz:

Orle, powstań...

A zielone wkoło niwy,

Każde pole, każdy gaj,

Od Łomnicy aż do Dźwiny

Głosem woła cały kraj,

Jutrznia lśni od niebios bram,

Dzień swobody wita nam:

Orle, powstań... ^[2], ^[3], ^[4]

Wariant 3

Ciężko ranny w boju chwały

I zbroczony własną krwią,

W pętach leży Orzeł Biały,

Jęczy nad niedolą swą.

Ciemne bory, gęsty las

Szumiąc, powtarzają wraz:

Orle! Powstań z więzów ran!

Orle! Wzleć nad Polski łan!

Bo na polskiej ziemi zgroza,

A w jej synach zemsta wre.

Złota wierzba, biała brzoza

Opuściły listki swe.

I z jego grobowych dum

Powtarza ich liści szum:

Orle! Powstań...

A pod strzechą polskiej chatki

Dzieciom zwisła twarda dłoń

I w żałobach nasze matki,

Troska im zorała skroń.

I w żałosny kajdan brzęk

Miesza się tłumiony jęk:

Orle! Powstań...

Polska Wisła — rzek królowa

Ronie piaski, łamie kry,

A do morza od Krakowa

Polskiej ziemi niesie łzy.

Nad wodami mglistych par

I wśród nurtów smutnych gwar:

Orle! Powstań...

O! Wy, Tatry! Wieczne grody!

Osłonięte siwą mgłą —

Z wierzchu lecąc — płaczą wody,

Gdy wokoło burze wrą.

Kiedy piorun bije w głaz,

Wiatr i potok huczą wraz:

Orle! Powstań...

A zielone wkoło nich

Każde pole, każdy gaj,

Od Łomnicy aż do Dżwiny

Głosem woła cały kraj.

Przy końcu niebieskich bram

Dzień swobody świta nam:

Orle! Powstań... ^[5]

Pieśń z początku Powstania Listopadowego^[5].