Zespół wokalno-instrumentalny utworzony w styczniu 1965 r. w składzie: Bernard Dornowski – voc., g., Krzysztof Klenczon – voc., g., Jerzy Kossela – voc., g., lider, Jerzy Skrzypczyk – dr., Henryk Zomerski – bg. (byli muzycy gdańskiego zespołu Pięciolinie i Grupy X) oraz gościnnie Seweryn Krajewski – voc. Zadebiutował 15 stycznia 1965 r. na koncercie w Elblągu. Trzy miesiące później dokonał pierwszych nagrań radiowych. W grudniu 1965 r. miejsce Henryka Zomerskiego zajął Seweryn Krajewski. W kwintecie nagrał pierwszy LP Czerwone Gitary: To właśnie my. Po odejściu Jerzego Kosseli w grudniu 1966 r. występował i nagrywał w kwartecie. Druga połowa lat 60-tych to okres największej popularności zespołu. Wylansował wówczas wiele przebojów, zdobył:
— I nagrodę za piosenkę Takie ładne oczy i wyróżnienie za Gondolierów znad Wisły na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’68,
— nagrodę Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej za wybitne osiągnięcia muzyczne,
— Trofeum na MIDEM w Cannes w 1969 r.,
— nagrodę specjalną magazynu „Billboard” dla najlepszego zespołu z Polski,
— nagrodę Ministra Kultury i Sztuki dla Krzysztofa Klenczona za piosenkę Biały krzyż na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’69,
— Złotą Kotwicę na Festiwalu Zespołów Młodzieżowych Sopockie Lato ’69,
— tytuł najpopularniejszego zespołu roku 1969.
W styczniu 1970 r. grupę opuścił Krzysztof Klenczon. Przez kilka miesięcy z zespołem współpracował multiinstrumentalista Dominik Konrad (właśc. Dominik Kuta). W latach 1971–1974 występował i nagrywał w trio, od 1974 r. ponownie w kwartecie z Ryszardem Kaczmarkiem i Janem Pospieszalskim – bg. Dokonał licznych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i płytowych. Zrealizował wiele recitali TV i teledysków. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 7 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego).
Brał udział w festiwalach piosenki w Opolu i Sopocie, koncertował w kraju i za granicą, m.in. w ZSRR, Jugosławii, na Węgrzech, w Czechosłowacji, Austrii, wielokrotnie w NRD, na Kubie, w ośrodkach polonijnych USA i Kanady. Od 1981 r. reaktywował się okazjonalnie na koncerty w NRD i USA. Z okazji 25-lecia w czerwcu 1990 r. odbył jubileuszowe tournée po ośrodkach polonijnych USA i Kanady. Rok później powrócił na polskie estrady jako kwartet z Jerzym Kosselą. Występował też w triu: Benard Dornowski, Sewerym Krajewski i Jerzy Skrzypczyk. Koncertował dla Polonii w Niemczech, Wielkiej Brytanii i Australii.
W 1992 i 1993 r. ukazała się biografia „
Czerwone Gitary” to właśnie my! Cz. 1 i „Czerwone Gitary” to właśnie my! Cz. 2 w opracowaniu 
Tadeusza Sosnowskiego.
W 1997 r. rozstał się z zespołem Seweryn Krajewski, a Bernard Dornowski i Jerzy Skrzypczyk utworzyli firmę Czerwone Gitary Group, zajmującą się ochroną i promocją dorobku artystycznego zespołu. Pod egidą tej firmy działają Czerwone Gitary, z którym współpracowali m.in.: Bernard Dornowski, Wojciech Hoffmann, Marek Kisieliński, Jerzy Kossela, Arkadiusz Malinowski, Dariusz Olszewski, Jerzy Skrzypczyk, Mieczysław Wądołowski, Henryk Zomerski.
O czterdziestoletniej historii zespołu opowiada książka Marka Gaszyńskiego pt. Czerwone Gitary – Nie spoczniemy... : czterdziestolecie zespołu 1965-2005[1].