Zespół folk-punkowy. Powstał w 1980 r. w Oslo (Norwegia) z inicjatywy Andrzeja Dziubka – bg., voc., lider oraz muzyków norweskich: Jorna Christensena – g., kbrd., voc. i Ola Snortheima – dr., perc., voc^[1]. Na świecie królowała wtedy nowa fala. Zespół grając na zorganizowanym przez władze dla odciągnięcia młodzieży od manifestacji pierwszomajowej, stał się w ciągu jednej nocy gwiazdą.

De Press wydał pierwszy album Block To Block w 1981 r., którego producentem jest John Leckie współpracujący wówczas z najważniejszymi kapelami angielskiej nowej fali (XTC, MAGAZINE). Na płycie obok kawałków śpiewanych po angielsku i rosyjsku były piosenki śpiewane góralską gwarą, muzycznie szokujące połączeniem punk rocka z podhalańskim folklorem. W tym też roku, po powstaniu „Solidarności”, kiedy Polska na chwilę stała się wolna, zespół został zaproszony do kraju. W budynku „Solidarności” w Gdańsku Andrzej Dziubek wręczył Lechowi Wałęsie pierwszą płytę grupy. Zespół zagrał trasę koncertowa po Polsce, a zarejestrowany w Stoczni Gdańskiej koncert został wydany na płycie On The Other Side^[2].

W 1982 r. De Press zawiesił działalność, a jego lider utworzył zespół Holy Toy^[1]. Równocześnie jednak ukazał się drugi album studyjny De Press pt. Product, ale faktycznie zespół przestał istnieć^[2]. Andrzej Dziubek nagrał z Holy Toy w Norwegii 6 LP, z których najlepsze utwory złożyły się na repertuar CD Holy Toy: Dokument, wydanego w Polsce w 1995 r. przez Music Corner^[1].

W 1990 r. Andrzej Dziubek reaktywował grupę De Press. Powstała płyta pt. Bolszoj Trio. Niektóre utwory z tej płyty weszły do pierwszego polskiego albumu zespołu pt. 3 Potocki. Jego wydaniu towarzyszyła trasa po Polsce. W następnym roku dochodzi do sesji nagraniowej z przypadkowo spotkanymi muzykami z Rosji. Pod szyldem De Press zostaje wydana płyta Vodka Party z tradycyjnymi, ludowymi utworami rosyjskimi.

W kwietniu 1994 r. z myślą o ojczyźnie zespół skończył album Groj Skrzypko Groj. Ta płyta została wydana we wrześniu 1994 r. i cieszyła się ogromnym powodzeniem, a utwór Cyrwone Gorole stał się kolejnym wielkim hitem grupy. W 1995 r. De Press występował m.in. na Festiwalu w Opolu, w talk show Wojciecha Pszoniaka, a także zagrał kilka dużych koncertów. Druga połowa 1995 r. poświęcona była przygotowywaniu kolejnej płyty. Doszło do zarejestrowania materiału w krakowskim studiu Grelcom, jednak efekt końcowy nie zadowolił lidera i podjęto decyzję o ponownym wejściu do studia. Tym razem wybrane zostało studio SIGMA w Bergen, gdzie swoje nagrania rejestrowała czołówka zespołów norweskich. W styczniu 1996 r. został ostatecznie nagrany materiał na płytę Potargano Chałpa. Wydana jesienią 1996 r. płyta spotkała się z uznaniem krytyki i publiczności, a tytułowy utwór stał się kolejnym wielkim hitem zespołu. W listopadzie 1996 r. De Press odbył dużą trasę koncertową po Polsce.

Przez następne dwa lata było o zespole cicho. Andrzej Dziubek rozstał się z muzykami, z którymi współpracował od 1995 r. i postanowił zrobić sobie przerwę. Dopiero w 1998 roku została wydana następna płyta grupy pt. Dwie tęsknoty. Ta płyta to kompilacja największych przebojów zespołu, nagrań znanych tylko z wydań norweskich oraz sporej liczby niepublikowanych piosenek. W 1999 r. Andrzej Dziubek postanowił wznowić działalność, a De Press pojawili się nowi muzycy, nowe utwory. W lipcu 1999 r. po raz pierwszy w nowym składzie przyjechali do Polski na koncerty. Zagrali też w ramach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Bardzo ciepłe przyjęcie polskich fanów zdopingowało zespół do pracy nad zupełnie nowym materiałem. Ostatecznie w lutym i marcu 2000 r. De Press nagrał w Oslo płytę, która zatytułowana Śleboda, pojawiła się na rynku na przełomie września i października. Wcześniej, bo 29 kwietnia, do radiostacji i sklepów w całej Polsce trafił maxisingiel Kamaraci. Oprócz tytułowej piosenki, która promowała nowy album, znalazły się tam dodatkowe cztery utwory – nigdzie więcej niepublikowane.

Muzycznie nowe nagrania mieszczą się w stylistyce wypracowanej na poprzednich płytach i są adresowane głównie do fanów zespołu. To bardzo solidny gitarowy rock z elementami góralskiego folkloru^[2].

Z zespołem współpracowali m.in.: Helge Hovland, Dag Igland – g., instr. ludowe, Guri Tovil – kbrd., Petr Vestaby – bg., Pale Kryger, Robert Vetting (właśc. Kasprzyk) – dr., Michał Woźniak – vla., kbrd., Walery Faraonof – acc., Nadieżda Niedogova – voc. oraz muzycy kapel góralskich z Jabłonki^[1].