Wariant 1

Wstań, Biały Orle, wstań,

Czarne pióra z siebie zrzuć!

Nie daj gniazda swego psuć!

Lecz się zemścij zań!

Wzleć, Biały Orle, wzleć,

Zagroź siłą dzielnych szpon

Zemstą za twej Matki zgon

I twych wrogów zgnieć!

Zwróć, Biały Orle, zwróć

Twoich skrzydeł dumny lot,

Tam, gdzie władcy płatnych rot,

Śmią kajdany kuć!

Zdław, Biały Orle, zdław

Opiekunów wszystkich wszech —

By odzyskał dawny Lech

Świętość swoich praw!

Krąż, Biały Orle, krąż

Do północy śnieżnych skał,

Za którymi dawniej drżał

Jadowity wąż!

Goń, Biały Orle, goń

Do ostatnich krańców wód,

Gdzie żywiła obcy głód

Twojej Matki dłoń!

Spłucz, Biały Orle, spłucz

Krew bolesnych twoich ran,

Wód ci dadzą Dniestr i San,

Wisła, Bug i Słucz!

Tak, Biały Orle, tak —

Jednym lotem przebież wskroś

Litwę, Polskę, naszą Ruś

I daj boju znak!

Pchnij, Biały Orle, pchnij

Martwe koło w silny ruch,

Niechaj z kości wstanie duch

Na zagładę żmij!

Zwal, Biały Orle, zwal

W swoim gnieździe obcy gmach —

Niech rozniesie wszędzie strach,

Zardzewiała stal!

Złam, Biały Orle, złam

Twoich wrogów twardy miecz,

Potem ich do piekła wlecz,

Niechaj jęczą tam!

Zrób, Biały Orle, zrób

Wkoło gniazda silny wał

I znów w przodków znaczny dział

Wbij żelazny słup!

Wznieś twoje skrzydła, wznieś

Aż do chwały szczytnych nieb,

Podłej hydrze urwij łeb,

A twą Matkę wskrześ! ^[1]

Wariant 2

Wstań Biały Orle, wstań!

Czar ne skrzydła z siebie zrzuć!

Nie daj twego gniazda psuć!

Lecz się zemścij zań!

Wzleć, biały orle, wzleć,

Zagroź siłą dzielnych szpon

Zemstą za twej Matki zgon

I swych wrogów zgnieć.

Spiesz, biały orle, spiesz

Do strzegących Dniepru twierdz.

Tarczą tych sarmackich twierdz

Złotej bramy strzeż!

Krąż, biały orle, krąż

Na północy śnieżnych skał,

Przed któremi dawniej drżał

Jadowity wąż.

Stąd, biały orle, stąd

Spuść się w nieszczęśliwy kraj,

Gdzie pod jarzmem obcych zgraj

Stęka każdy kąt.

Spłucz, biały orle, spłucz

Krew bolesną z twoich ran,

Wód ci dadzą Dniestr i San,

Wisła, Bug i Słucz.

Tak, biały orle, tak —

Jednym lotem przebież wskroś,

Polskę, Litwę, naszą Ruś

I daj boju znak.

Wznieś twoje skrzydła, wznieś

Aż po chwały szczytnych nieb,

Podłej hydrze urwij łeb,

A twą matkę wskrześ!

Pchnij, biały orle, pchnij

Martwe koło w silny ruch,

Niechaj z kości wstanie duch

Na zagładę żmij.

Zrób, biały orle zrób

W koło gniazda silny wał,

Żeby tam, gdzie niegdyś, stał

Znów żelazny słup. ^[2]