 Nazwisko, imię Fogg, Mieczysław Fogiel, Mieczysław (właściwie) Miecio (pseudonim) Data urodzenia 30 maja 1901 Miejsce urodzenia Warszawa Data śmierci 3 września 1990 Miejsce śmierci Warszawa | Biografia Piosenkarz, także autor tekstów piosenek i aktor. Uczył się w gimnazjum realnym przy ul. Jezuickiej. W 1910 r. wstąpił do polskiego Scautingu. Jako ochotnik służył w Wojsku Polskim (1919–1921) i brał udział w wojnie polsko-sowieckiej w 23 Polowej Autokolumnie. Uczestniczył w wyzwalaniu Wilna i w walkach na froncie litewsko-białoruskim. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął w 1922 r. pracę w Warszawskiej Dyrekcji Polskich Kolei Państwowych. Początkowo śpiewał w chórach kościelnych – w Katedrze św. Jana, kościele św. Antoniego, św. Anny, sióstr Wizytek. Pierwszym jego nauczycielem był organista kościoła św. Anny, Szych (1922 r.)[2]. Z rekomendacji Ludwika Sempolińskiego zaczął się uczyć śpiewu u Jana Łysakowskiego[1]. Kształcił się także u Eugeniusza Mossakowskiego (lata 1926–1928), a następnie u Michała Adratti’ego (lata 1928–1929)[2]. Jego kolejni nauczyciele to: Anna Florani-Zbierzchowska, Wacław Brzeziński, Ignacy Dygas, Stefan Belina-Skupiewski, Adam Didur i Stanisława Kopf[1]. Jako solista zaśpiewał po raz pierwszy publicznie 10 grudnia 1927 r. w sali koncertowej przy ul. Kredytowej 14; wykonał wówczas kilka arii operowych. W tym czasie nagrał pierwszą swą płytę gramofonową w repertuarze operowym dla wytwórni „Płyta Polska” w Warszawie (płyta nie ukazała się w sprzedaży). Od 1928 r. należał do Chóru Dana. Zadebiutował z tym zespołem w teatrze „Qui pro Quo” w 1929 r. W lipcu 1929 r. dokonał pierwszych nagrań dla „Syreny Record” (z Chórem Dana) w tymczasowym studiu w Dolinie Szwajcarskiej. Jako solista pojawił się na płytach „Syrena Electro” w marcu 1930 r. Kontrakt z „Syreną Record” na wyłączność nagrywania swego głosu odnawiał corocznie, aż do wybuchu II wojny światowej. Jedynie w pierwszym okresie kariery nagrywał płyty dla konkurencyjnych firm – „Odeonu” i „Parlophonu”. W 1930 r. zdał egzamin eksternistyczny Związku Artystów Scen Polskich z prawem występów solowych. W 1931 r. brał udział w audycjach muzycznych organizowanych przez firmę wydawniczą Gebethnera i Wolfa, ponadto zaczął dawać recitale radiowe. Występował na koncertach estradowych z towarzyszeniem orkiestry Stanisława Nawrota oraz z akompaniamentem Ludwika Ursteina. Zagrał w kilku filmach: Dziesięciu z Pawiaka (gdzie śpiewał pieśń Flisacy; 1931 r.), w Białej truciźnie wykonał słynną Melodię Dana (1932 r.), wystąpił ponadto w Niebezpiecznym romansie, Roku 1914, Ułani, ułani, 100 metrach miłości. Tuż przed wybuchem II wojny światowej uczestniczył w realizacji filmu propagandowego Przybyli żołnierze do wsi. Z Chórem Dana odbył szereg tournées zagranicznych: koncertował w Estonii, na Łotwie, w Rosji, Finlandii, Niemczech, dwukrotnie w USA (raz z Chórem Dana i raz jako solista), we Włoszech, w Norwegii, Holandii, Rumunii. Występował także w teatrach i kabaretach warszawskich: „Bandzie”, „Hollywood”, „Ali Babie” (w tym ostatnim brał udział w rewii Orzeł czy reszka w roli Chamberleina oraz w ostatniej przedwojennej rewii – Faktach i paktach – wystawionej 2 września 1939 r.). Współpracował szereg lat (przed i po wojnie) z Polskim Radiem – w październiku 1938 r. uzyskał 50 tys. głosów (na ogólną liczbę 144 tys.) w ogólnopolskim konkursie Polskiego Radia na najpopularniejszego polskiego piosenkarza, zajmując tym samym pierwsze miejsce. W czerwcu i lipcu 1938 r. – po odejściu z Chóru Dana – odbył wielkie tournée z Mirą Zimińską i Tadeuszem Sygietyńskim po 48 miastach Polski. 12 października 1938 r. wystąpił jako solista w Nowym Jorku, następnie rozpoczął 16-tygodniowe tournée po Stanach Zjednoczonych: śpiewał w Buffalo w teatrze „Rivoli”, w Chicago w teatrze „Congress” (koncerty były transmitowane przez NBC w 16 rozgłośniach w USA), w Detroit, Cleveland, Bostonie i Filadelfii. W Nowym Jorku na jego jedyny koncert sprzedano 17 500 biletów. Koncert pożegnalny odbył się 18 stycznia 1939 r. w Nowym Jorku. Przed wyjazdem do Polski nagrał płyty dla znanej wytwórni RCA Victor. W pierwszych dniach II wojny światowej brał udział w spontanicznych koncertach artystów warszawskich dla wojska, zorganizowanych na Dworcu Gdańskim. 6 września 1939 r. opuścił Warszawę wraz z grupą warszawskich aktorów – członków Związku Artystów Scen Polskich. Dotarł do Lwowa i występował tam do 29 października 1939 r. w radiu oraz programach rewiowych w kinoteatrze „Stylowym”. Następnie zdecydował się na powrót do Warszawy, gdzie spędził lata okupacji[2]. Występował w kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, m.in. w „Café Bodo” i „Swann”[1] (w każdą niedzielę na porannym koncercie w tej kawiarni śpiewał nowy utwór; tutaj wykonywał pierwszą okupacyjną piosenkę pt. Ukochana, ja wrócę, napisaną dla niego przez Tadeusza Müllera i Eugeniusza Żytomirskiego[2]), „U Aktorek” i „Lucyna”. W szpitalach i na barykadach śpiewał dla żołnierzy powstania warszawskiego[1]. Był członkiem Armii Krajowej, należał do zgrupowania „Golski” w batalionie „Odwet”, współorganizował tajne komplety gimnazjum im. Stefana Batorego. Podczas powstania warszawskiego wziął udział – jak odnotowano w archiwach Biura Informacji i Propagandy Armii Krajowej – w 104 koncertach dla wojska i ludności cywilnej (kompozytor Jan Markowski skomponował wówczas dla niego słynnego Marsza Mokotowa). Podczas występów został parokrotnie ranny; za swą działalność artystyczną w czasie powstania został odznaczony Krzyżem Walecznych, otrzymał także – nadany przez Rząd Londyński (jako czwarty w kolejności Polak) – Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami. Po wysiedleniu z Warszawy przebywał w Leśnej Polanie koło Tarczyna. 18 stycznia 1945 r. powrócił do Warszawy, a 4 marca w ruinach domu przy ul. Marszałkowskiej 119 otworzył „Café Fogg”, pierwszą kawiarnię w lewobrzeżnej części miasta. Występował tam z recitalami, zasłynął jako wykonawca Piosenki o mojej Warszawie autorstwa Alberta Harrisa. Z jego lokalu Polskie Radio transmitowało pierwszy po wojnie Podwieczorek przy mikrofonie, a radio szwedzie poświęciło mu dźwiękowy reportaż pt. Kawiarnia wśród ruin. W 1947 r. pierwszy raz po wojnie wyjechał na występy zagraniczne (do Austrii). W 1948 r. otworzył w swym mieszkaniu przy ul. Koszykowej 69 wytwórnię płyt „Fogg Record” (istniała do 1951 r. i opublikowała około 200 pozycji). W latach 1948–1950 brał udział w imprezach rozrywkowych wspólnie ze Stefanem Wiecheckim, Stefanią Grodzieńską; następnie rozpoczął objazdy z ramienia „ARTOS-u” po całej Polsce[2]. Po wojnie, pojawił się w jednym z odcinków serialu telewizyjnego pt. Dom (reż. Jan Łomnicki), zagrał siebie – gospodarza kawiarni „Café Fogg”. Od 1946 r. występował w programach estradowych i z własnymi recitalami, w których towarzyszyły mu m.in. żeńskie zespoły Klipsy, Karaty i Baby Jagi[1]. 29 stycznia 1954 r. obchodził jubileusz 25-lecia pracy artystycznej. Pod koniec 1957 i na początku 1958 r. odbył tournée po USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Francji. Również w 1958 r. – po raz drugi – zajął I miejsce w konkursie na najpopularniejszego piosenkarza Polskiego Radia. Kolejne tournée objęło Australię i Nową Zelandię; podczas powrotu do kraju wystąpił w Dżakarcie z recitalem radiowym. W 1961 r. koncertował w Brazylii, w 1963 – w Finlandii i po raz czwarty w Stanach Zjednoczonych. Z kolei odwiedził z recitalami ZSRR. W 1969 r. występował w Danii, w 1970 – w USA. W 1972 odwiedził ponownie USA, a następnie RFN i Czechosłowację. Występował również gościnnie w teatrze „Syrena”, w licznych programach i widowiskach rozrywkowych. Wraz z Orkiestrą z Chmielnej zbierał fundusze na odbudowę Zamku Królewskiego[2]. W trwającej ponad sześćdziesiąt lat karierze wystąpił w blisko szesnastu tysiącach koncertów. Śpiewał w dwudziestu pięciu krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii i wielokrotnie w USA i Kanadzie[1]. Dał niezliczoną ilość koncertów w całym kraju; po raz ostatni wystąpił publicznie na koncercie w 1988 r[2]. Jego głos uwieczniano na płytach w kraju i za granicą, m.in. w Wielkiej Brytanii, USA i Australii. Płyty z jego nagraniami osiągnęły nakład ponad dwudziestu pięciu milionów egzemplarzy[1]. Dokonał także licznych nagrań dla archiwum Polskiego Radia oraz nagrań z orkiestrami Zygmunta Karasińskiego, Stanisława Nawrota, Jana Cajmera, Władysława Kabalewskiego, Tadeusza Sygietyńskiego, Władysława Skoraczewskiego, Jerzego Haralda, Stefan Rachonia, Piotra Szymanowskiego, Tadeusza Suchockiego, Jerzego Abratowskiego, Marka Sewena[2]. Mieczysław Fogg był laureatem wielu nagród i wyróżnień, m.in.: — „Złotego Kormorana” na festiwalu zespołów estradowych w Olsztynie w 1968 r., — nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji w 1968 r. za wybitnie wartościowe nagrania dla Polskiego Radia, — nagrody Prezesa Rady Ministrów I stopnia w 1979 r., — w 1972 r. otrzymał tytuł „Najpopularniejszego Piosenkarza Polski Miasta Chicago”[1], — w 1977 r. otrzymał tytuł „Homo Varsoviensis”, — był odznaczony medalem Instytutu Yad Vashem „Sprawiedliwy wśród narodów świata”, m.in. za pomoc w uratowaniu dyrygenta Iwo Wesby’ego[2]. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 19), wspomnieniowego programu TV Na przekór modom, czyli Mieczysław Fogg i jego piosenki (reż. Ryszard Wolański)[1] oraz filmów biograficznych: Sentymentalny pan z 1971 r. (reż. Ludwik Perski) i Sercem śpiewane z 1980 r. (reż. Marian Kubera). Mieczysław Fogg nagrał też 25-cio odcinkowe wspomnienia dla Polskiego Radia[2]. Swoje artystyczne losy opisał w pamiętniku Od palanta do belcanta pod redakcją Zbigniewa Karola Rogowskiego. Na fali mody tzw. retropopu, piosenki Mieczysława Fogga zasiliły repertuar artystów z kręgu muzyki klubowej, m.in. Cinq G, The Bumelants, DJ Twisters, a także Aleksandry Nieśpielak, Marysi Sadowskiej i Miki Urbaniak. Najpopularniejsze piosenki utrwalone zostały na CD Fogga Ragga (Cinq G) i CD Cafè Fogg (różni wykonawcy)[1]. Jego kariera trwała przez 60 lat, co nie ma precedensu w dziejach polskiej piosenki. Niepozbawione słuszności może być stwierdzenie, że jednym z elementów, który zadecydował o jego karierze, była dziesięcioletnia współpraca z „Syreną Record”. To właśnie dzięki jej płytom głos piosenkarza był obecny w prawie każdym domu w przedwojennej Polsce, dając początek wielkiej, długoletniej popularności (np. nagrana w styczniu 1936 r. w „Syrenie Record” płyta z piosenką Ostatnia niedziela w jego wykonaniu osiągnęła rekordowy nakład 100 tys. egzemplarzy; był to największy nakład płytowy w dziejach polskiego przemysłu fonograficznego przed II wojną światową). Dla „Syreny Record” nagrał w przybliżeniu około 600 utworów; ogółem w okresie całej kariery – ponad 2000 utworów; nazywano go często „polskim Bingiem Crosby’m”. Stał się z całą pewnością dla wielu pokoleń symbolem polskiego pieśniarstwa[2]. Grafika i rękopisy   Mieczysław Fogg z zespołem Klipsy.   Karykatura Mieczysława Fogga.  Karykatura Mieczysława Fogga.  Skwer imienia Mieczysława Fogga. | Popularne wykonywane utwory Bluzeczka zamszowa
Co nam zostało z tych lat
Chryzantemy złociste
Ja mam czas, ja poczekam
pokaż wszystkie Autor słów do utworów Kochana
Miłość stęskniona
Powiązane fonogramy Fogg Mieczysław, Jesienne róże
Fogg Mieczysław, Mieczysław Fogg
Fogg Mieczysław, Mieczysław Fogg śpiewa piosenki swojej młodości
Fogg Mieczysław, Mieczysław Fogg śpiewa piosenki swojej młodości
pokaż wszystkie Fogg, Mieczysław, Niezapomniane przeboje
Fogg Mieczysław, Oczarowanie
Fogg Mieczysław, Oczarowanie
Fogg Mieczysław, Od piosenki do piosenki
Fogg Mieczysław, Starszy pan
Fogg Mieczysław, Ukochana ja wrócę
Fogg Mieczysław, Ukochana ja wrócę
Fogg Mieczysław, Wspomnienia dawnych dni
Fogg Mieczysław, Wspomnienia dawnych dni
Fogg Mieczysław, Zapomniana piosenka
Fogg Mieczysław, Zapomniana piosenka
Fogg Mieczysław, Zawsze będzie czegoś ci brak
Fogg Mieczysław, Złote przeboje
Fogg Mieczysław, Złote przeboje
Hemar Marian, Klasyk piosenki lat 30-tych XX wieku
Petersburski Jerzy, Niezapomniane przeboje
Różni Wykonawcy, Co nam zostało z tych lat? : piosenki Juliana Tuwima
Różni Wykonawcy, Każdemu wolno kochać
Różni wykonawcy, Nie oczekuję dziś nikogo i inne piosenki Kaszkura, Zaperta
Członek zespołów Chór Dana
Niektóre wykonywane utwory Carissima
Podziękuj
Zgubiłem dzień
Powiązane publikacje (autorstwo) Fogg Mieczysław, Rogowski Zbigniew Karol, Od palanta do belcanta, Warszawa, Wydawnictwo „Iskry”, 1971
Daniłowski Władysław, Fogg Mieczysław, Hille Herbert, Schenk M., Radny Władysław, Dobrowolski Stanisław Ryszard, Radny Władysław, Kaszkur Zbigniew, Żak Czesław, Winkler Kazimierz, Czarna pieśń, Kochana, Ręce, Tamara, Piosenka prawie miłosna, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1955
Markowski Andrzej, Kubiak Tadeusz, Grudziński Czesław, Ficowski Jerzy, Harald Jerzy, Winkler Kazimierz, Kern Jerome, Drabik Zbigniew, Fogg Mieczysław, Sygietyński Tadeusz, Gałczyński Konstanty Ildefons, Piosenka o książce, Jesienna piosenka, Missipi : z repertuaru Paula Robesona i Mieczysława Fogga, Strumyk, O Tobie, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1954
Powiązane publikacje (związek) Abratowski Jerzy, Rychter Witold, Zgubiłem dzień : tango, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1961
Dan Władysław, Hemar Marian, Eiger Władysław, Jeśli zostać to na zawsze... : tango, Warszawa, Leon Idzikowski, 1933
Dziesięć przebojów z repertuaru Mieczysława Fogga, Warszawa, Usługowa Spółdzielnia Pracy „Znak”, 1957
Karasiński Adam, Włast Andrzej, François : walc z repertuaru Mieczysława Fogga, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1958
pokaż wszystkie Karasiński Zygmunt, Kataszek Stanisław, Szmaragd Ludwik, Serce matki : tango, Warszawa, Leon Idzikowski, 1933
Kydryński Lucjan, Borowiec Jerzy, Znajomi z płyt, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1960
Lewandowski Adam, Drabik Zbigniew, Carissima : walc-boston z repertuaru Mieczysława Fogga, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1958
Lewandowski Zygmunt, Maciejowski Zbigniew, Tamara : tango, Warszawa, Ignacy Rzepecki, 1933
Markowski Jan, Gozdawa Zdzisław, Nie trzeba płakać : tango, Warszawa, Wydawnictwo Polskie
Markowski Jan, Antoniewicz Aleksander, Wszystkiego się mogłem po tobie spodziewać… : walc, Warszawa, Wydawnictwo Polskie
Markowski Jan, Antoniewicz Aleksander, Zapomniana piosenka : tango, Warszawa, Wydawnictwo Polskie
Markowski Jan, Gozdawa Zdzisław, Zielony kapelusik : walczyk, Warszawa, Wydawnictwo Polskie
Michalski Dariusz, Grodzieńska Stefania, Powróćmy jak za dawnych lat..., czyli Historia polskiej muzyki rozrywkowej : (lata 1900–1939), Warszawa, Wydawnictwo „Iskry”, 2007
Müller Artur Tadeusz, Drabik Zbigniew, Świt, dzień i noc... : walc-piosenka : wielki przebój Mieczysława Fogga, Warszawa , Księgarnia i skład nut muzycznych Michała Arcta
Musiałowski Stefan, Grygolunas Irena, Podziękuj : tango z repertuaru Mieczysława Fogga, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1960
Rosner Henryk, Kranowski Igo, Gdy bałałajka gra... : tango, Warszawa, Ignacy Rzepecki
Sielicki Ryszard, Bianusz Andrzej, Pamiętam dni : na głos z fortepianem, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1960
Wars Henryk, Schechter Emanuel, Tom Konrad, Co bez miłości wart jest świat? : fox-trot, Warszawa, Ignacy Rzepecki, 1935
|