Piosenkarka, także kompozytorka i autorka tekstów piosenek. Absolwentka Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Zadebiutowała w 1963 r. na II Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, gdzie znalazła się w finałowej tzw. złotej dziesiątce. Śpiewała z gdańską grupą Tony (1964–1966), poznańskim zespołem 
Tarpany (1966–1968) oraz jako solistka, pod pseudonimem Sonia Sulin, z warszawską grupą Drumlersi. W 1969 r. została wokalistką Grupy ABC 
Andrzeja Nebeskiego. Dokonała z nią licznych nagrań dla archiwum Polskiego Radia i płytowych, koncertowała w kraju i za granicą. W 1971 r. zdecydowała się na estradową samodzielność. Doskonaliła umiejętności wokalne u Wandy Wermińskiej i Alicji Barskiej. Koncertowała z czechosłowackim zespołem Blue Efect. Reprezentowała polską piosenkę na festiwalach i koncertach w NRD, RFN, Belgii, Szwecji, Finlandii, Jugosławii, Francji, Czechosłowacji, Bułgarii, Włoszech, ZSRR, Australii i Tajlandii. Jest bohaterką hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 16 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego).
Zrealizowała recitale telewizyjne z repertuarem rozrywkowym i poetyckim w OTV w Łodzi, Warszawie, Katowicach i Poznaniu, m.in.: Idę dalej (reż. A. Chodakowska), Lekcja natchnienia, Jak mnie widzi mój mąż, Śpiewa Halina Frąckowiak (reż. K. Bukowski), Największe przeboje (reż. Krzysztof Riege), Spotkanie z gwiazdami (reż. Mariusz Jeliński), Taki powrót (reż. B. Jastrzębowski). Brała udział w teatralnych prezentacjach i nagraniach śpiewogry Na szkle malowane i oratorium Zagrajcie nam wszystkie srebrne dzwony, oratorium Kolęda Nocka oraz wspólnie z Alicją Majewską i Andrzejem Zauchą Kolęd i pastorałek w opracowaniu Włodzimierza Korcza.
W latach 70-tych i 80-tych współpracowała ze Zbigniewem Hołdysem i grupą Perfect, Józefem Skrzekiem i zespołem SBB, hard-rockową grupą Hokus i jazz-rockowym zespołem Spisek. W 1978 r. utworzyła własną grupę Heam, z którym współpracę przerwała w związku z wyjazdem na koncerty do ośrodków polonijnych USA i Kanady. Zajęła drugie miejsce w plebiscycie magazynu „Non Stop” na najpopularniejszą piosenkarkę 20-lecia. Na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu:
— zdobyła nagrodę Polskiego Radia i Telewizji dla piosenki Czekam tu w 1969 r.,
— II nagrodę dla piosenki Pieśń Geiry w 1976 r.,
— III nagrodę dla piosenki Jesteś spóźnionym deszczem w 1977 r.,
— III nagrodę dla piosenki Nie bój się żyć w 1991 r.
Jest laureatką:
— „Brązowej Kotwicy” w 1969 i „Srebrnej Kotwicy” w 1970 r. Sopockiego Lata,
— nagrody Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’70 za interpretację piosenki Barwy ziemi,
— Srebrnego Pierścienia (z Grupą ABC) na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej ’70 za wykonanie piosenki Nasza kompania,
— III nagrody na festiwalu w Rostoku (NRD) w 1972 r.,
— nagrody Prezydenta miasta Opola w 1988 r. za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wykonawstwa piosenki i za jej prezentację na opolskich festiwalach,
— nagrody Komitetu Organizacyjnego Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1991 r.
W 1993 r. otrzymała złotą płytę Polskich Nagrań za całokształt działalności artystycznej na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[1].