Tancerka, aktorka i piosenkarka. Jedna z czterech córek tancerki Marty Cegielskiej oraz muzyka Stanisława Halamy. W szóstym roku życia rozpoczęła naukę tańca pod kierunkiem matki. Ojciec uczył ją gry na mandolinie i ksylofonie. Później wielokrotnie zmieniała szkoły, korepetytorów i nauczycieli, co związane było z artystycznymi losami rodziców, członków trupy cyrkowej Zbyszka Cyganiewicza. Po kilkuletnim pobycie w ZSRR rodzina Halamów powróciła do Polski w 1921 r. Przez pięć lat utrzymywała się, prezentując swój taneczny program w prowincjonalnych kinoteatrach, kabaretach i cyrkach. W 1926 r. przyjechała do Warszawy, gdzie z siostrami, Józefiną i Alicją zadebiutowała na scenie teatrzyku Bagatela. Potem tańczyła z siostrami w „Perskim Oku”.

Od 1927 r. współtworzyła zespół taneczny Siostry Halama, który jako duet lub tercet występował w niemal wszystkich teatrzykach rewiowych stolicy, m.in. w Karuzeli, Wesołym Wieczorze, Bandzie, Reksie, Morskim Oku, Oazie, Cyganerii, Wielkiej Rewii, Ali Babie i Tip Topie. W 1928 r. zadebiutowała w Morskim Oku jako piosenkarka utworem Kto chce ze mną ożenić się. Występowała później wielokrotnie w różnych rolach wodewilowych. W 1929 r. tercet taneczny Sióstr Halama rozpadł się.

Zrezygnowała wówczas z rewii i poświęciła się tańcu klasycznemu. Swoje recitale taneczne prezentowała w Niemczech, Francji i Japonii. W latach 1934–1936 była primabaleriną Opery Warszawskiej.

Na ekranie zadebiutowała w 1927 r. w filmie Uśmiech losu (reż. Ryszard Ordyński). Zagrała także taneczne role w dziesięciu innych filmach, m.in.: Prokurator Alicja Horn, Kocha, lubi, szanuje (reż. Michał Waszyński), Manewry miłosne (reż. Jan Nowina-Przybylski, Konrad Tom), August Mocny (reż. Stanisław Wasylewski), Fredek uszczęśliwia świat (reż. Zbigniew Ziembiński), Parada Warszawy (reż. Konrad Tom), Dyplomatyczna żona (reż. Mieczysław Krawicz, Carl Boese) i Kłamstwo Krystyny (reż. Henryk Szaro). W 1938 r. koncertowała w USA.

Pierwsze lata okupacji spędziła w Warszawie, prowadząc działalność konspiracyjną i charytatywną. W 1943 r. wyjechała do Szwajcarii, a potem do Wielkiej Brytanii, gdzie przez dwa sezony (1946–1948) była solistką English-Polish Ballet. W latach 1948–1958 przebywała w Hollywood. Od 1959 r. mieszkała w Londynie. Na zaproszenie Kazimierza Krukowskiego występowała w Teatrze Buffo w rewii Żebyśmy tylko zdrowi byli, a w 1967 r. tańczyła w rewii Bujajmy wśród gwiazd w Teatrze Syrena. Jej karierze poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 26 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego). W 1984 r. ukazała się jej autobiografia w opracowaniu Teresy Krzemień Moje nogi i ja^[1].