Wariant 1

Hej, w dzień narodzenia Syna Jedynego

Ojca Przedwiecznego, Boga prawdziwego,

wesoło śpiewajmy,

chwałę Bogu dajmy.

Hej, kolęda, kolęda.

Panna porodziła niebieskie Dzieciątko,

w żłobie położyła małe pacholątko;

pasterze śpiewają,

na multankach grają.

Hej, kolęda, kolęda.

Skoro pastuszkowie o tym usłyszeli,

zaraz do Betlejem czym prędzej bieżeli,

witając Dzieciątko,

małe pacholątko.

Hej, kolęda, kolęda.

Jeden z gardła krzyczy, że oglądał Pana,

drugi wyskakuje, wziąwszy wiązkę siana,

do szopy przychodzą,

ku Dzieciątku godzą.

Hej, kolęda, kolęda.

A Klimas porwawszy barana jednego

i Staszek czym prędzej schwytawszy drugiego,

tych bydlątek parę

Panu na ofiarę.

Hej, kolęda, kolęda.

Kuba nieboraczek nierychło przybieżał,

spieszno ni tak ni siak wszystkiego odbieżał,

Panu nie miał co dać,

kazali mu śpiewać.

Hej, kolęda, kolęda.

Dobył tak wdzięcznego głosu baraniego,

aż się Józef stary przestraszył od niego;

już uciekać myśli,

ale drudzy przyśli.

Hej, kolęda, kolęda.

Mówi Józef stary: Nie śpiewaj tak pięknie,

bo się głosu twego Dzieciątko przelęknie;

lepiej Mu zagrajcie,

Panu chwałę dajcie.

Hej, kolęda, kolęda.

I tak wszyscy społem wokoło stanęli,

Panu maleńkiemu wesoło krzyknęli:

funda funda funda

tota risibunda.

Hej, kolęda, kolęda. ^[1]

Wariant 2

Hej, w dzień narodzenia

Syna Jedynego,

Ojca przedwiecznego,

Boga prawdziwego,

wesoło śpiewajmy,

chwałę Bogu dajmy

Hej, kolęda, kolęda.

Panna porodziła

niebieskie Dzieciątko,

w żłobie położyła

małe pacholątko.

Pasterze śpiewają,

na multankach grają.

Hej, kolęda, kolęda.

Skoro pastuszkowie

o tym usłyszeli,

zaraz do Betlejem

czym prędzej bieżeli,

witając Dzieciątko,

małe Pacholątko.

Hej, kolęda, kolęda.

Klimas porwawszy

barana jednego,

i Stacho czym prędzej

porwawszy drugiego:

tych bydlątek parę

Panu na ofiarę.

Hej, kolęda, kolęda.

Kuba nieboraczek

nierychło przybieżał,

śpieszno, ni tak, ni siak

wszystkiego odbieżał.

Panu nie miał co dać,

kazali mu śpiewać.

Hej, kolęda, kolęda!

Dobył tak wdzięcznego

głosu baraniego,

aż się Józef stary

przestraszył od niego:

Już uciekać myśli,

aleć drudzy przyszli.

Hej, kolęda, kolęda.

Mówi mu staruszek:

nie śpiewaj tak pięknie,

bo się głosu twego

Dzieciątko przelęknie.

Lepiej że zagrajcie,

Panu chwałę dajcie.

Hej, kolęda, kolęda.

I tak wszyscy społem

wokoło stanęli,

Panu maleńkiemu

wesoło krzyknęli:

Funda, funda, funda,

tota ritibunda.

Hej, kolęda, kolęda! ^[2]

Wariant 3

Hej w dzień narodzenia Syna Jedynego,

Ojca Przedwiecznego, Boga prawdziwego,

Wesoło śpiewajmy, chwałę Bogu dajmy.

Hej kolęda! Kolęda!

Panna porodziła niebieskie Dzieciątko,

W żłobie położyła małe Pacholątko,

Pasterze śpiewają, na multankach grają.

Hej...

Skoro pastuszkowie o tem usłyszeli,

Zaraz do Betlejem czem prędzej bieżeli,

Witając Dzieciątko, małe Pacholątko.

Hej...

I tak wszyscy społem wokoło stanęli,

Panu maleńkiemu wesoło krzyknęli:

Żyj nam Królu nowy, Synu Dawidowy.

Hej... ^[3], ^[4]

Melodię zapisują kancjonały benedyktynek staniąteckich z 1754 i 1758 r. Jej pierwsza fraza jest uderzająco zbliżona do pierwszej frazy innej kolędy z tychże kancjonałów – Krzyknijcie muzy. Wersja dziś śpiewana znajduje swoją dokumentację u Mioduszewskiego (Pastorałki i kolędy, 1843).

Sam tekst notuje kancjonał staniątecki Boczkowskiego z 1707 r. (wariant incipitu: Dziś dzień narodzenia), rękopis BJ 3639 oraz kantyczka karmelitańska Chybińskiego w swej II części. W zbiorach drukowanych tekst pojawia się w wydaniu Szlichtyna z 1767 i 1785 r. w dziale „pieśni nowych” oraz w Pieśniach nabożnych z 1796 r. w analogicznym dziale^[1].