Piosenkarz i gitarzysta, także kompozytor. Na gitarze nauczył się grać samodzielnie, śpiewu uczył się w Średniej Szkole Muzycznej w Łodzi. Debiutował w 1963 r. jako wokalista i gitarzysta w zespole Trubadurzy, którego był również współzałożycielem. Uczestniczył z nim w latach 1964–1967 w wielu koncertach w kraju i za granicą, dokonał nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i płytowych. Przez kilka miesięcy 1967 r.

wraz z Marianem Lichtmanem występował z zespołem Izomorf 67 i ponownie związał się z Trubadurami. W 1973 r. rozpoczął karierę solową, którą zapoczątkował LP Krzysztof Krawczyk: Byłaś mi nadzieją, nagrany z zespołem instrumentalnym Ryszarda Poznakowskiego. Prowadził własną grupą Fair.

Śpiewał na festiwalach w Opolu, Sopocie, Zielonej Górze i Kołobrzegu oraz za granicą, m.in. w NRD, ZSRR, Szwecji, Jugosławii, Bułgarii, Grecji, Belgii, Holandii, Irlandii i na Kubie. Wystąpił w wodewilu Staroświecka komedia (reż. Roman Kordziński) w Teatrze Polskim w Poznaniu.

W 1977 r. podpisał kontrakt z zachodnioniemiecką firmą Polydor, dla której nagrał m.in. dwa SP Als wir noch Kinder varen (Kiedy byliśmy jeszcze dziećmi) i Aufwiedersehen Madelaine (Żegnaj Madelaine). Przed wyjazdem do Stanów Zjednoczonych nawiązał współpracę z orkiestrą Alex Band Aleksandra Maliszewskiego.

W latach 1980–1985 przebywał w USA, gdzie m.in. koncertował w klubach Chicago i Las Vegas oraz nagrał LP From a Different Place. Po powrocie do kraju dokonał kolejnych nagrań radiowych i płytowych. Wystąpił w recitalach telewizyjnych Nie przesadza się starych drzew, Krzysztof Krawczyk i jego przeboje, Rock and roll i okolice, Kolędy polskie. W 1988 r. uległ wypadkowi samochodowemu i przez blisko rok nie występował. W 1990 r. wyjechał ponownie do USA, gdzie podpisał kontrakt z firmą Hallmark. Pod opieką artystyczną Davida Briggsa, muzyka i aranżera związanego przed laty z Elvisem Presleyem, nagrał w Nashville CD Krystof: No Boundaries.

W 1994 r. wrócił do Polski. Wystąpił na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, dokonał kolejnych nagrań płytowych z różnorodną stylistycznie muzyką – country, rock and rollem, balladami, klasyką taneczną, muzyką religijną i piosenkami dla dzieci. W 1998 r. z Programu 2 TVP przygotował recital To co dał nam los z okazji jubileuszu 35-lecia pracy artystycznej. W 2001 r. nagrał płytę z Goranem Bregoviciem. Przy kolejnych nagraniach płytowych współpracował z utalentowanym kompozytorem i producentem Andrzejem Smolikiem. W dorobku dyskograficznym ma także wspólne nagranie z Rodem Stewartem (Don’t Get Around Much Anymore), umieszczone na CD Rod Steward: As Time Goes By…, The Great American Songbook vol. II. O swojej karierze opowiada w autobiografii Moja prawdziwa historia, jemu też poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 42 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego).

Jest laureatem:

— nagrody pisma „Melodie und Rythmus” w 1975 r.,

— Złotego Pierścienia na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej Kołobrzeg ’75 za Czym dla wojska jest piosenka,

— nagrody „Głosu Wybrzeża”,

— nagrody publiczności i nagrody dziennikarzy na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’76,

— III nagrody na festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii w 1977 r.,

— I nagrody w koncercie Premiery na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’78 za piosenkę Pogrążona we śnie,

— nagrody Prezesa TVP w 1998 r.,

— Yach Film 2001 za najlepszą kreację aktorską w teledysku Mój przyjacielu,

— Superjedynki w kategoriach wokalista na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole 2003,

— Bursztynowego Słowika na Sopot Festival 2004 za całokształt działalności artystycznej,

— nagród polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk 2004 w kategorii wokalista roku i piosenka roku (Trudno tak z Edytą Bartosiewicz),

— Superjedynki w kategorii wokalista na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole 2005^[1].