Uczęszczał do gimnazjum im. Stanisława Staszica. Później otrzymał wykształcenie z zakresu hydrotechniki. Od 1934 r. komponował dla Orkiestry Salonowej Stefana Rachonia, z którą występował jako piosenkarz w repertuarze własnym. Pisał piosenki, był autorem muzyki filmowej, ilustrował filmy krótkometrażowe (m.in. Melchiora Wańkowicza) dla wytwórni filmowej „Akustyka”. Był kierownikiem muzycznym studenckiego kabaretu „Chór Piór”, działającego w kawiarni „Sztuka i Moda” w Warszawie. Pisał na zamówienia wydawnictw nutowych i wytwórni płyt. W okresie międzywojennym ogromną popularność zdobył jego walc I zawsze będzie czegoś ci brak^[2].

We wrześniu 1939 r. walczył w kampanii obronnej w stopniu oficera rezerwy saperów, posługujący się w konspiracji nazwiskiem „Jerzy Molicki”^[1], ^[2].

Podczas okupacji hitlerowskiej był oficerem Armii Krajowej. Za przyzwoleniem organizacji komponował piosenki dla Mieczysława Fogga, był też jego akompaniatorem^[2]. Szerszy rozgłos przyniosła mu skomponowana wówczas Zamszowa bluzeczka, spopularyzowana przez Pieśniarza Warszawy. Walczył w powstaniu warszawskim (pseudonim „Krzysztof”). Jednak pełny sukces kompozytorski zdobył dopiero w 1944 r., kiedy to jako oficer-powstaniec (pseudonim „Krzysztof”) z pułku Armii Krajowej „Baszta” napisał muzykę do Marsza Mokotowa, pióra pchor. „Karnisza” – Mirosława Jezierskiego. W jakiś czas potem skomponował melodie do dwóch innych piosenek „Karnisza”, mianowicie do Sanitariuszki Małgorzatki i Małej dziewczynki z AK^[1].

Po upadku powstania został osadzony w Offlagu w Murnau. Od 1949 r. mieszkał w Londynie. Prowadził podwieczorki w Ognisku Polskim, występował w polskich ośrodkach w Anglii i Szkocji, był współzałożycielem teatrzyku „Niebieski balonik” w Londynie. Od 1952 r. pracował jako reżyser w Radiu Wolna Europa w Monachium. Opracowywał ilustracje muzyczne do Podwieczorków przy mikrofonie, był akompaniatorem, interpretatorem piosenek charakterystycznych, aktorem estradowym. Współpracował także z telewizją oraz wydawnictwami nutowymi. Szereg jego utworów nagrała w latach czterdziestych wytwórnia „Melodie” w Poznaniu. Jego bratem był wybitny muzyk, Andrzej Markowski^[2].