Wariant 1
Wyklęty powstań, ludu ziemi,
Powstańcie, których dręczy głód.
Myśl nowa blaski promiennymi
Dziś wiedzie nas na bój, na trud.
Przeszłości ślad dłoń nasza zmiata,
Przed ciosem niechaj tyran drży!
Ruszymy z posad bryłę świata,
Dziś niczym — jutro wszystkim my!
/Bój to jest nasz ostatni(1),
Krwawy skończy się trud,
Gdy związek nasz bratni
Ogarnie ludzki ród./bis
Nie nam wyglądać zmiłowania
Z wyroków bożych, z pańskich praw.
Z własnego prawa bierz nadania
I z własnej woli sam się zbaw!
Niech w kuźni naszej ogień bucha,
Zanim ostygnie — przekuj w stal,
By łańcuch spadł z wolnego ducha,
A dom niewoli zniszcz i spal!
Bój to jest...
Rządzący światem samowładnie
Królowie kopalń, fabryk, hut
Tym mocni są, że każdy kradnie
Bogactwa, które stwarza lud!
W tej bandy kasie ogniotrwałej
Stopiony w złoto krwawy pot
Na własność do nas przejdzie cały,
Jak należności słusznej zwrot!
Bój to jest...
Dziś lud roboczy wsi i miasta
W jedności swojej stwarza moc,
Co się po ziemi wszerz rozrasta,
Jak świt, łamiący wieków noc...
Precz, darmozjadów rodzie sępi!
Czyż nie dość żeru z naszych ciał?
Gdy lud wam krwawe szpony stępi,
Dzień szczęścia będzie wiecznie trwał.
Bój to jest... [1], [2], [3], [4], [5]
Objaśnienia
(1) – w oryginale refren rozpoczyna się od słów: „Bój to będzie ostatni...”. W Związku Radzieckim oraz w krajach Demokracji Ludowej śpiewano: „Bój to jest nasz ostatni”.
Wariant 2
Wyklęty powstań, ludu ziemi!
Powstańcie, których dręczy głód!
Myśl nowa blaski promiennymi
Dziś wiedzie nas na bój, na trud.
Przeszłości ślad dłoń nasza zmiata,
Przed ciosem niechaj tyran drży!
Ruszymy z posad bryłę świata,
Dziś — niczym, jutro wszystkim my!
/Bój to jest nasz ostatni,
Krwawy skończy się trud,
Gdy związek nasz bratni
Ogarnie ludzki ród./bis
Nie nam wyglądać zmiłowania
Z wyroków bożych, z carskich praw.
Z własnego prawa bierz nadania
I z własnej woli sam się zbaw!
Niech w kuźni naszej ogień bucha,
Zanim ostygnie — przekuj stal,
By łańcuch spadł z wolnego ducha,
A dom niewoli — zniszcz i spal!
Bój to jest nasz ostatni...
Dziś lud roboczy wsi i miasta
W jedności swojej stwarza moc,
Co się po ziemi wszerz rozrasta,
Jak świt łamiący wieków noc...
Już się zmieniła krzywda krwawa,
Gdy równość tworzy nowy ład,
Bez obowiązków nie ma prawa,
Dla równych — równy szczęścia świat!
Bój to jest nasz ostatni...
Międzynarodowy hymn walczącego proletariatu po raz pierwszy został wydrukowany w Paryżu w 1887 r. Tekst ten przetłumaczono na niemal wszystkie języki świata[1]. Autor polskiego przedkładu jest nieznany. Źródła podają różne daty powstania utworu, jednak uznaje się, iż jest to data upadku komuny Paryskiej. Muzyka została skomponowana w 1888 r[4].
Dnia 28 czerwca 1888 r. „Międzynarodówka” zabrzmiała po raz pierwszy publicznie na uroczystości gazeciarzy w Lille[5].