Skrzypek, dyrygent, kierownik zespołu instrumentalnego. Był absolwentem klasy skrzypiec Wacława Grudzińskiego w Szkole Muzycznej im. 
Stanisława Moniuszki w Lublinie, następnie studiował u Józefa Jarzębskiego w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Studia uzupełniał jeszcze u Ireny Dubiskiej i Grzegorza Fitelberga[1]. W czasie studiów grał jako taper w kinach międzywojennej Warszawy.
Oficjalnie debiutował w 1930 r. na antenie Polskiego Radia w audycji Kącik młodych talentów. W tym samym roku otrzymał propozycję utworzenia radiowej orkiestry rozrywkowej. Była to trzecia – obok Orkiestry Symfonicznej pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga i Orkiestry Tanecznej pod dyrekcją Zdzisława Górzyńskiego – orkiestra przedwojennego Polskiego Radia[2]. W 1936 r. dokonał ze swym zespołem nagrań płytowych w „Syrenie Record”[1].
W 1944 r. w Krakowie współpracował z Orkiestrą Generalnej Guberni, a w Lublinie występował z orkiestrą utworzoną z miejscowych muzyków.
W 1945 r. powrócił do Warszawy, gdzie utworzył pierwszą powojenną Orkiestrę Polskiego Radia, później Orkiestrę Polskiego Radia i Telewizji. Do 1975 r. był jej dyrygentem i dyrektorem, w latach 1975–1980 I dyrygentem. Dokonał około dziesięciu tysięcy nagrań archiwalnych muzyki symfonicznej, operowej, operetkowej i rozrywkowej. Towarzyszył solistom w nagraniach płytowych i koncertach estradowych w kraju i za granicą, m.in. w ZSRR, NRD, W. Brytanii, Czechosłowacji i na Węgrzech.
Przez wiele lat związany był z festiwalami piosenki w Opolu, Zielonej Górze i Sopocie. Jest laureatem
— Złotego Mikrofonu, nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji w 1969,
— nagrody ZAIKS-u za popularyzację muzyki rozrywkowej,
— Nagrody Artystycznej Polskiej Estrady Prometeusz ’94 za wybitne osiągnięcia w sztuce estradowej[2].