Wariant 1

Rozmyślajmy dziś, wierni chrześcijanie,

/Jako Pan Chrystus cierpiał za nas rany

Od pojmania nie miał odpocznienia.../bis

Aż do skonania.

Najprzód w ogrojcu wziął pocałowanie.

/Tam Judasz zdrajca dał był żydom znamię:

Oto Żydowie mego Mistrza macie.../bis

Tegoż imajcie.

Wnet się rzucili, jako lwi okrutni.

/Apostołowie od Niego uciekli.

Tak wielkim pędem wiedzion do Annasza.../bis

Pociecha nasza.

Pierwszej godziny przed Piłatem stawion,

/Niesprawiedliwie od Żydów oskarżon;

Rozkazał Piłat, aby był biczowan.../bis

Ten niebieski Pan.

Krzyknęli wszyscy o godzinie trzeciej:

/Nie chcemy dalej krzywdy cierpieć takiej,

Niechaj na krzyżu swój żywot położy.../bis

Ten to Syn Boży.

Z ostrego ciernia koronę uwili,

/Naszemu Panu na głowę wtłoczyli;

Naśmiewając się, przed Nim poklękali.../bis

Królem Go zwali.

Szedł z krzyżem z miasta Pan szóstej godziny.

/Żydowie z Niego odzienie złożyli,

Potem Go na krzyż okrutnie przybili.../bis

Octem poili.

Polecił ducha Bogu Ojcu w ręce,

/Wołając umarł. Zaćmiło się słońce,

Ziemia się trzęsła dziewiątej godziny.../bis

Nie bez przyczyny.

Zstąpił do piekłów mocą Swego Bóstwa.

Tamże wybawił Ojców świętych z jeństwa.

Ciała umarłych z grobów powstawały... Widzieć się dały.

Nikodem, Józef, prośby uczynili,

By ciało z krzyża bezpiecznie zdjąć mogli;

Piłat ich prośbie we wszystkiem przebaczył... Bo tak Bóg raczył.

Czasów nieszpornych był z krzyża zdejmowan,

Przez Swoje sługi, wszego stworzenia Pan:

Matuchna Jego ciało piastowała... Rzewnie płakała.

Drogim balsamem ciało namaścili,

A z nabożeństwem w syndon uwinęli;

W grób je ostatniej godziny włożyli... Płacz uczynili.

Płaczmyż też dzisiaj, wierni chrześcijanie,

Dziękując Panu za najdroższe rany,

Iż dla nas raczył tak okrutnie cierpieć... Chcąc nas Sobie mieć. ^[1]

Wariant 2

Rozmyślajmy dziś, wierni Chrześcijanie,

Jako Pan Chrystus cierpiał za nas rany.

Od poimania nie miał odpocznienia,

aż do skonania.

Najprzód w ogrojcu wziął pocałowanie;

Tam Judasz zdrajca dał był żydom znamię.

Oto żydowie, mego mistrza macie.

Tegoż imajcie.

Wnet się rzucili, jako lwi okrutni,

Apostołowie od Niego uciekli.

Tak z wielkim pędem wiedzion do Anasza,

Pociecha nasza.

Pierwszej godziny przed Piłatem stawion,

Niesprawiedliwie od żydów oskarżon;

Rozkazał Piłat, aby był biczowan

Ten niebieski Pan. ^[2], ^[3], ^[4]

Utwór pochodzi ze śpiewnika księdza Mioduszewskiego^[1].