Kompozytor. Syn Adama hrabiego Rzewuskiego, dziennikarza^[2] oraz Olimpii Boronat, z pochodzenia Włoszki, która była śpiewaczką. Po studiach prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim wstąpił do Szkoły Podchorążych Kawalerii i został oficerem zawodowym. Służbę wojskową odbywał w pułku Ułanów Jazłowieckich, następnie pełnił funkcję adiutanta inspektora armii generała dywizji Kazimierza Fabrycego^[1].

Od 1933 r. wydawał własne kompozycje muzyki lekkiej i ludowej. W tym samym roku został członkiem Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych i zaczął używać pseudonimu Leski. Przed wybuchem II wojny światowej popularność zdobyły jego piosenki odwołujące się do folkloru węgierskiego, rosyjskiego^[2].

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Przebywał kolejno w oflagach XI B i II C w Woldenbergu, dokąd został przeniesiony w 1940 r^[1]. Tam współtworzył Obozowy Teatr Rewii „Pod papierosem”. Do programu sylwestrowego 1941/1942 napisał muzykę bardzo później znanego Walczyka Warszawy (pierwsze nagranie tego utworu zostało dokonane w 1946 r. w wytwórni „Melodie” w Poznaniu)^[2].

Po wojnie osiedlił się w Krakowie, a także poświęcił całkowicie muzyce^[1]. Działał jako kompozytor i akompaniator, pisał ilustracje muzyczne do słuchowisk dla dzieci w rozgłośni Polskiego Radia^[2]. Występował z koncertami w radio, dawał recitale w kawiarni Domu Plastyków, przygrywał do tańca w kawiarniach, m. in. w popularnej „Miodosytni”, przygotowywał opracowania muzyczne do filmów^[1]. Dawał recitale fortepianowe w Domu Plastyków, nagrywał płyty w wytwórni „Gong” w Katowicach jako akompaniator Sióstr Do-Re-Mi oraz wykonawca utworów jazzowych (1947 r.)^[2].

W końcu objął kierownictwo sklepu Centrali Muzycznej przy ul. Floriańskiej i zajął się kompozycją pisząc muzykę do tekstów Ludwika Jerzego Kerna, Witolda Zechentera, Władysława Krzemińskiego, Tadeusza Śliwiaka, Anny Świrszczyńskiej, Mieczysława Voita i innych. Stworzył kilka piosenek wojskowych, m. in. do słów Witolda Zechentera Gdy żołnierz się zakocha oraz do tekstu Tadeusza Śliwaka, Trzy gwiazdki. Kilka kompozycji wydał drukiem, wśród nich dwukrotnie Walczyka Warszawy nakładem Gebethnera i Wolffa (1946 i 1951 r.), Listonosza do słów Ludwika Jerzego Kerna (1954 r.) oraz popularną kiedyś Kordobę^[1].