Aktor, piosenkarz, satyryk, autor tekstów piosenek, także kompozytor. Studiował ekonomię polityczną i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował jako aktor i autor w kabarecie studentów Politechniki Warszawskiej „Stodoła” w 1957 r. w programie W tym szaleństwie jest metoda. Brał także udział w kolejnych premierach, m.in. Jutro będzie lepiej, Balią przez HaDwaO, Wszystko może się zdaŻyć, Król Ubu – Fantazja skandaliczna na tematy Alfreda Jarry’ego. Prowadził także własny kabaret filozoficzny „Jamnik – Pies Cynicki” (w latach 1962–1964). W 1964 r. ponownie związał się z kabaretem „Stodoła” jako kierownik literacki i reżyser (m.in. programu Świniobicie w Dzwonach).
W filmie zadebiutował w 1959 r. w Zezowatym szczęściu (reż. Andrzej Munk), kreował także epizodyczne role w serialach TV Czterdziestolatek (reż. Jerzy Gruza), Komediantka (reż. Jerzy Sztwiertnia), Plebania (reż. Kazimierz Tarnas), Trędowata (reż. Elżbieta Czajkowska), Życie Kamila Kuranta (reż. Grzegorz Warchoł) i filmach C. K. Dezerterzy (reż. Janusz Majewski), Dwa księżyce (reż. Andrzej Barański), Lucyna (reż. Andrzej Barański), Mała apokalipsa (reż. Costa Gavras), Milion za Laurę (reż. Hieronim Przybył), Miłość z listy przebojów (reż. Marek Nowicki).
W latach 1962–1973 współpracował z Studenckim Teatrem Satyryków w Warszawie:
— jako aktor w programach i widowiskach: 30 milionów – rewia polska, Mnie nie jest wszystko jedno, Je ne m’en fiche pas, Już pora smażyć konfitury, Orły z filtrem, Szał miłosny, Majakowski nie żyje, Trójskok, Kochany panie Ionesco, Wódko, wódeczko, Pustelnia, Gościnny występ, Złota rączka, czyli cierpienia wynalazców, Piosenki kolegi;
— jako autor tekstów i wykonawca: Marsz do kąta, Raz się żyje, Idzie nowe;
— jako reżyser sztuki Stanisława Tyma Solo na perkusji (1971 r.).
Dla Studenckiego Teatru Satyryków w 1969 r. stworzył autorski program satyryczny, umownie zwany Samodzielną Katedrą Mniemanologii Stosowanej, w którym występował jako profesor, kończąc swoje wykłady wymyślonym przez siebie powiedzonkiem „i to by było na tyle”.
Jest autorem cyklu programów tv Zezem, tekstów i monologów dla radiowych programów satyrycznych Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy i Ilustrowany Magazyn Autorów (m.in. cykl felietonów O wyższości świąt Wielkiej Nocy nad świętami Bożego Narodzenia) oraz tekstów piosenek własnego repertuaru, a także dla 
Ali-Babek, Framerów, 
Haliny Kunickiej, Jerzego Połomskiego, Danuty Rinn, Andrzeja Rosiewicza, Ewy Śnieżanki.
Od 1969 r. był związany z kabaretem „Pod Egidą”, okazjonalnie współpracował także z Kabaretem Autorów „ZAKR” i Kabarecikiem Olgi Lipińskiej.
W latach 1975–1983 był aktorem Teatru Powszechnego w Warszawie. Wystąpił w sztukach: Zemsta, Nie-boska komedia, Lot nad kukułczym gniazdem, Barbarzyńcy.
W latach 1987-90 przebywał w USA, gdzie wydawał gazetę polonijną, prowadził własną kawiarnię artystyczną, pisał felietony do „Dziennika Zachodniego” w Chicago. Ukazały się one drukiem w 2004 r. w Polsce pod tytułem 
Zezem.
Jego karierze poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 127 (reż. Ryszard Wolański).
Jest laureatem:
— nagrody MKiS za reżyserię sztuki Solo na perkusji w 1971 r.,
— nagrody dziennikarzy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’72 za autorstwo i wykonanie piosenki Z jednej strony śmiech szalony,
— nagrody Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji za wykonanie i scenariusz cyklu programów Zezem w 1977 r. i rok później Złotego Szczupaka za ten sam cykl na Festiwalu Widowisk Telewizyjnych w Olsztynie,
— Złotego Knebla na Festiwalu Piosenki Zakazanej w Gdańsku w 1981 r.,
— Złotego Mikrofonu za współpracę przy tworzeniu programów satyrycznych ITR i IMA,
— I nagrody za autorski program kabaretowy na OSET ’85[1].