Zespół instrumentalny utworzony w 1972 r. przez Jana „Ptaszyna” Wróblewskiego. Działał okazjonalnie do 1977 r. Początkowo pod nazwą Chałturnik towarzyszył w nagraniach radiowych m.in. grupom Quorum i No To Co oraz duetowi Rinn-Czyżewski.

Później już jako SPPT Chałturnik zrealizował samodzielne nagrania. Parodiował popularne przeboje, jak El Condor Pasa, Melody of Love czy What’s New Pussycat, które, zdaniem lidera, na taką popularność nie zasługiwały. Żartobliwe i ironiczne nagrania przyniosły zespołowi ogromną popularność.

Po raz pierwszy wystąpił publicznie w styczniu 1973 r. na festiwalu Old Jazz Meeting w Warszawie w składzie: Włodzimierz Nahorny, Janusz Muniak, Jan „Ptaszyn” Wróblewski – sxf., Jan Jarczyk – pf., Zdzisław Piernik – tb., Janusz Stefański – dr., Bronisław Suchanek – cb. W imprezie tej uczestniczył także w latach 1974-76.

Koncertował z własnym repertuarem, do którego włączył później muzyczną klasykę, standardy jazzowe, przeboje światowe i kompozycje własne, w pełnych humoru i muzycznych gagów aranżacjach, najczęściej autorstwa Jana Wróblewskiego.

Towarzyszył w nagraniach i na estradzie solistom, m.in. Ewie Bem, Andrzejowi Dąbrowskiemu, Januszowi Muniakowi, Łucji Prus i Maryli Rodowicz. Koncertował za granicą, m.in. w ZSRR i Szwecji. Dokonał nagrań płytowych, dla archiwum Polskiego Radia i do filmu Kanon. Zrealizował także recitale TV w Krakowie, Łodzi i Warszawie.

Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 9 (reż. Ryszard Wolański).

Zespół był formacją złożoną z gwiazd polskiego jazzu, nieulegającą większym zmianom personalnym. Trzon zespołu stanowiła sekcja saksofonowa pod kierunkiem Jana Wróblewskiego oraz sekcja rytmiczna. W zespole grali m.in.: Zbigniew Jaremko, Henryk Miśkiewicz, Zbigniew Namysłowski, Tomasz Szukalski – sxf.; Stanisław Cieślak, Andrzej Piela – tbn.; Wojciech Karolak, Tomasz Ochalski – pf.; Paweł Jarzębski – cb.; Czesław Bartkowski, Jerzy Bezucha – dr^[1].