Pianista, organista, kompozytor i aranżer, także krytyk muzyczny, popularyzator jazzu i dziennikarz. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Toruniu. Absolwent Wydziału Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Gry na fortepianie uczył się w dzieciństwie pod kierunkiem matki. W latach 1944–1946 uczęszczał do szkoły muzycznej w Wilnie.
Po repatriacji w 1947 r. zamieszkał z rodzicami w Toruniu. W czasie nauki grał na trąbce w big-bandzie Czarne Koty, działającym przy Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1951 r. przeniósł się do Warszawy. Przy Akademii Sztuk Pięknych utworzył orkiestrę jazzową. Współpracował także z zespołem Pinokio, z którym wystąpił na jam session podczas I Międzynarodowego Festiwalu Jazzowego w Sopocie w 1956 r.
Od 1955 r. jako dziennikarz i publicysta Polskiego Radia, a później TVP, prowadził audycje radiowe i TV, m.in.: Ze świata jazzu, Encyklopedia jazzu, Niedzielna szkółka muzyczna oraz Kontrowersje i kontrasty. Patronował także nagraniom archiwalnym polskiego jazzu. Z 
Edwardem Fiszerem i Jerzym Grygolunasem organizował pierwsze Krajowe Festiwale Piosenki Polskiej w Opolu. W 1962 r. z Leszkiem Bogdanowiczem utworzył Big Band Polskiej Agencji Artystycznej „Pagart”, którego był kierownikiem muzycznym. W 1965 r. z Andrzejem Korzyńskim założył radiowe Studio Rytm. W latach 1970–1971 prowadził zespół 
Filipinki.
W 1974 r. wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W 1974 r. utworzył zespół Arp Life, z którym dokonał nagrań elektronicznej muzyki instrumentalnej dla archiwum Polskiego Radia i Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Wielokrotnie uczestniczył w seminariach naukowych poświęconych popularyzacji muzyki. Był wykładowcą warsztatów jazzowych w Chodzieży.
Jest współkompozytorem rock-opery Naga (libretto Grzegorz Walczak).
Jest kompozytorem:
— oratorium Mury Jerycha;
— wodewili Dyrektor też człowiek (współautor Filip Nowak, libretto Lech Konopiński, Włodzimierz Scisłowski) i Król pikowy (libretto Lech Konopiński);
— muzyki do spektakli teatralnych, m.in. Jonasz i błazen, Świętoszek, Piramidalny bohater, Sarkofag, Wesele, Gdy zabrzmią trąbek dźwięki i Trudna miłość;
— muzyki do bajek dla dzieci Królowa śniegu (libretto Egeniusz Szwarc, słowa Kazimierz Winkler) i Czarodziejskie krzesiwo;
— muzyki do filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, m.in. Kruk i Sąd nad braćmi polskimi;
— licznych utworów instrumentalnych, m.in. takich jak: Tryptyk jazzowy na kwartet smyczkowy i combo jazzowe, Płonąca żyrafa na orkiestrę symfoniczną, zespół jazzowy i chór mieszany, Wariacje na temat Koncertu skrzypcowego a-moll Felixa Mendelssohna;
— tematów jazzowych;
— piosenek m.in. dla Stana Borysa, zespołu Breakout, Michaja Burano, Filipinek, Niebiesko-Czarnych, Czesława Niemena, No To Co, Katarzyny Sobczyk, Karin Stanek i Teresy Tutinas.
Jest także autorem licznych artykułów, recenzji i esejów publikowanych w krajowej i zagranicznej prasie muzycznej (często pod pseudonimem San Mateo) oraz książki Jazz – rytm XX wieku, pierwszej, popularnej historii muzyki jazzowej, wydanej w 1972 r. przez Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych. Jego karierze poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” (odcinek 146 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego)[1].