Piosenkarka i aktorka, także kompozytorka i autorka tekstów. Dzieciństwo spędziła w Belgii. W 1948 r. przyjechała z rodzicami do Polski. Zamieszkała w Lewinie Kłodzkim. Tam rozpoczęła naukę muzyki, którą kontynuowała we Wrocławiu i Szczecinie. W 1959 r. podjęła naukę śpiewu u Eugenii Falkowskiej w Warszawie. Warunki głosowe i uzdolnienia zapowiadały karierę operową, z której ostatecznie zrezygnowała, przyjmując propozycje występów estradowych. Wkrótce też dokonała pierwszych nagrań radiowych z zespołami Bogusława Klimczuka i Edwarda Czernego.

Piosenka Dla ciebie, miły zwyciężyła w plebiscycie „Expressu Wieczornego”, zapewniając jej wykonawczyni udział w Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’61. Na festiwalu tym wystąpiła także w roku następnym.

Śpiewała w międzynarodowych koncertach radiowych w Szwajcarii i RFN. W 1965 r. na III Festival International des Variétés et Music-Halls w Rennes (Francja) zdobyła Grand Prix International d’Interpretation. Wystąpiła z koncertami w ZSRR, Czechosłowacji, Bułgarii i Rumunii. W 1966, na osobistą prośbę szefa paryskiej Olympii Brunona Coquatrixa, znalazła się w gronie artystów polskiego programu rewiowego Grand Music-Hall de Varsovie. Tam usłyszał ją Frederick Apcar, na zaproszenie którego wyjechała do Las Vegas (USA).

Od grudnia 1966 r. przez trzy sezony była gwiazdą Casino de Paris, gdzie swym czterooktawowym głosem śpiewała piosenki, arie operetkowe i operowe w dziewięciu językach. Piosenka i estrada ułatwiły jej kontakt z filmem. W USA partnerowała m.in. Glennowi Fordowi, Lee Marvinowi i Bobowi Hope’owi. W kraju zagrała w filmach Dzięcioł i w jednym z odcinków serialu TV Klub Profesora Tutki. Występowała w recitalach TV, na scenie Teatru „Syrena” w Warszawie oraz na wielu estradach w kraju i za granicą, także w ośrodkach polonijnych Australii i kilkakrotnie w USA.

Od samego początku kariery była nieustannym obiektem zainteresowania dziennikarzy. Jest m.in. bohaterką książki Witolda Fillera Violetta Villas: Tygrysica z Magdalenki^[1], filmu Zbigniewa Kowalewskiego Violetta Villas (1988 r.)^[2] oraz hasła w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 172 (reż. Ryszard Wolański).

Jej imieniem nazwano hutę szkła w Stroniu Śląskim oraz jedno z kin w rodzinnym Lewinie, do którego przeniosła się w Warszawy w 1999 r. W tym samym roku wystąpiła z recitalem swych największych przebojów Violetta Villas – taka jestem (reż. Elżbieta Skrętkowska) w Teatrze Wielkim w Łodzi (retransmitowanym przez Program 2 TVP)^[1].