Wariant 1

W żłobie leży,

któż pobieży

kolędować Małemu,

Jezusowi

Chrystusowi,

dziś nam narodzonemu?

Pastuszkowie, przybywajcie,

Jemu wdzięcznie przygrywajcie,

jako Panu naszemu.

My zaś sami

z piosneczkami

za wami pospieszymy.

A tak tego

Maleńkiego

niech wszyscy zobaczymy.

Jak ubogo narodzony

płacze w stajni położony,

więc Go dziś ucieszymy.

Naprzód tedy

niechaj wszędy

zabrzmi świat w wesołości,

że posłany

jest nam dany

Emmanuel w niskości;

Jego tedy przywitajmy,

z Aniołami zaśpiewajmy:

„Chwała na wysokości!”

Witaj, Panie,

cóż się stanie,

że rozkosze niebieskie

opuściłeś,

a zstąpiłeś

na te niskości ziemskie?

„Miłość moja to sprawiła,

by człowieka wywyższyła

pod nieba emipryjskie”.

Czem w żłóbeczku,

nie w łóżeczku,

na sianku położony?

Czem z bydlęty,

nie z Panięty,

w stajni jesteś złożony?

By człek sianu przyrównany,

grzesznik bydlęciem nazwany,

Przeze mnie zbawiony.

Twoje państwo

i poddaństwo

jest świat cały, o Boże;

Tyś polny kwiat,

czemuż Cię świat

przyjąć nie chce, choć może?

Bo świat doczesne wolności

zwykł kochać, mnie zaś z swej złości

krzyżowe ściele łoże.

W Ramie głosy

pod niebiosy

wzbijają się Racheli,

gdy swe syny,

bez przyczyny,

w krwawej widzi kąpieli;

Większe niż dla nich kompanie,

w krwawym krwi Twej oceanie,

czeka Cię miły Panie!

Trzej Królowie,

Monarchowie,

wschodni kraj opuszczają,

serc ofiary

z trzema dary

Tobie, Panie, oddają.

Darami się komentujesz,

bardziej serca ich szacujesz,

za co niech niebo mają. ^[1], ^[2], ^[3], ^[8], ^[9], ^[10], ^[16]

Wariant 2

W żłobie leży! Któż pobieży kolędować małemu

Jezusowi Chrystusowi, dziś do nas zesłanemu?

Pastuszkowie przybywajcie, Jemu wdzięcznie przygrywajcie,

Jako Panu naszemu.

My zaś sami z piosneczkami za wami pośpieszymy,

A tak Tego Maleńkiego niech wszyscy zobaczymy:

Jak ubogo narodzony płacze w stajni położony,

Więc Go dziś ucieszymy.

Najprzód tedy niechaj wszędy zabrzmi świat z wesołości,

Że posłany nam jest dany Emanuel w niskości;

Jego tedy przywitajmy, z Aniołami zaśpiewajmy:

„Chwała na wysokości!”

Witaj, Panie, cóż się stanie, że rozkoszy niebieskie

Opuściłeś a zstąpiłeś na te niskości ziemskie?

Miłość Twoja to sprawiła, by człowieka wywyższyła

Pod nieba Empirejskie.

Przecz w żłóbeczku nie w łóżeczku na siankuś połóżony?

Wraz z bydlęty, nie z panięty, w stajni jesteś złożony?

By człek sianu przyrównany, grzesznik bydlęciem nazwany,

Przeze Mnie był zbawiony.

Twoje państwo i poddaństwo jest świat cały, o Boże!

Tyś polny kwiat, czemuż Cię świat przyjąć nie chce, chód może?

Bo świat doczesna wolności zwykł kochać, Mnie zaś w swej złości

Krzyżowe ściele łoże.

W Ramie głosy pod niebiosy wzbijają się Racheli,

Gdy swe syny bez przyczyny w krwawej widzi kąpieli!

Większe Mnie, niż ich, kąpanie w krwawym czeka oceanie,

Skąd będą niebo mieli.

Trzej królowie monarchowie wschodni kraj opuszczają,

Serc ofiary, z trzema dary Tobie Panu oddają;

Darami się kontentujesz, bardziej serca ich szacujesz,

Za co też niebo mają. ^[4]

Wariant 3

W żłobie leży któż pobieży kolędować małemu

Jezusowi Chrystusowi do nas dziś zesłanemu

do nas dziś zesłanemu

kolędować małemu do nas dziś zesłanemu

kolędować małemu.

Pastuszkowie mili chwałę Panu dajcie

I na lirach pieniom swoim wdzięcznie przygrywajcie.

Za tym nie czekajcie chwałę Panu dajcie

I pobożne pienia na cześć Mu śpiewajcie.

Niech wszelkie stworzenie chwałę Panu głosi

A on nam zbawienie u ojca wyprosi.

Święty święty Jezus nasz

święty święty Jezus nasz

Niech zabrzmi hosanna Dzieciątku

małemu niech zabrzmi

hosanna Bogu stwórcy naszemu. ^[6]

Zapis melodii znajduje się we wszystkich kancjonałach benedyktynek staniąteckich począwszy od rękopisu z 1707 r. Tę samą muzykę z drobnymi odchyleniami rytmicznymi, podają trzy kancjonały franciszkanek z I poł. XVIII w.; trzy inne podają sam tekst. Rękopisy karmelitanek nie zawierają melodii, cztery z nich (kantyczka Chybińskiego, rękopis z biblioteki klasztornej, sygn. 95, rękopisy BJ 3640 i 3642) przekazują tekst.

Inną wersję melodii, śpiewaną w połowie XVIII w., notuje zaginiona tabulatura organowa (por. Henryk Opieński: Kilka kart nieznanej tabulatury, „Rocznik Muzykologiczny” 1936). W początku XIX w. znano trzy wersje tego śpiewu; zamieszcza je Mioduszewski (Śpiewnik kościelny, 1838). (...) Melodia będąca dziś w użyciu pochodzi w pierwszej części z I wersji podawanej przez Mioduszewskiego, w drugiej części z wersji II.

Tekst pieśni oprócz wyżej wymienionych rękopisów podają zbiory drukowane z lat 1734 (i 1769), 1745, 1754, 1767, (i 1785), 1796, 1799. Liczy on 8 zwrotek^[2].