Piosenkarka, czołowa warszawska aktorka teatralna i filmowa okresu międzywojennego^[2], także dziennikarka i autorka tekstów piosenek. W dzieciństwie grywała epizodyczne role w teatrze płockim. W 1919 przeniosła się do Warszawy^[1]. W latach 1918–1939 występowała jako aktorka i śpiewaczka m.in. w „Qui pro Quo”, „Morskim Oku”, „Bandzie”, „Cyruliku Warszawskim”, „Ali Babie”, Teatrze Kameralnym^[2]. W 1929 r. zadebiutowała jako aktorka teatralna.

Do 1938 r. kreowała role dramatyczne i komediowe w sztukach Artyści, Lekkomyślna siostra, Pierwsza pani Frazer, Doktor Julia Szabo, Panna Maliczewska, Moralność pani Dulskiej, Moja siostra i ja, W małym domku, Madame Sans-Gene, Chory z urojenia, Zemsta, Chicago, Dama od Maxima i Żołnierz królowej Madagaskaru. Wystąpiła w filmach O czym się nie mówi, O czym się nie myśli (reż. Edward Puchalski), Iwonka (reż. Emil Chaberski), Na Sybir (reż. Henryk Szaro), Każdemu wolno kochać (reż. Mieczysław Krawicz), Jego ekscelencja subiekt, Papa się żeni (reż. Michał Waszyński), Ada to nie wypada (reż. Konrad Tom), Manewry miłosne (reż. Jan Nowina-Przybylski, Konrad Tom), Żołnierz królowej Madagaskaru (reż. Jerzy Zarzycki) oraz w polsko-amerykańskiej rewii filmowej Paramount on Parade^[1]. Najbardziej znaną jej rolą teatralną była Madame Sans-Gene w sztuce o tym tytule Victoriena Sardou, ponadto rola w Pannie Maliczewskiej Gabrieli Zapolskiej; wyróżniła się także rolą Kamilli w Żołnierzu Królowej Madagaskaru Stanisława Dobrzańskiego^[2]. W 1934 r. prowadziła ze Stefanem Jaraczem i Karolem Bendą Teatr Aktora oraz redagowała pismo satyryczne „Duby smalone”^[2] – był to dodatek do „Kuriera Porannego”^[1].

Podczas okupacji hitlerowskiej należała do Armii Krajowej^[2]. Była pielęgniarką podczas kampanii wrześniowej 1939 r. i powstania warszawskiego. W czasie wojny pisała piosenki dla gazeciarzy warszawskich. W latach 1944–1948 występowała z własnymi recitalami na estradach Warszawy, Łodzi, Lublina i Krakowa^[1]. W 1948 r. zorganizowała ze swym mężem – Tadeuszem Sygietyńskim – Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze”. W latach 1955–1957 była jego kierownikiem artystycznym, zaś od 1957 r. dyrektorem.

Opublikowała wspomnieniowe książki: Nie żyłam samotnie i Druga miłość mojego życia. Nagrywała płyty dla „Syreny Record”, „Columbii” i „Polskich Nagrań”^[2]. Jej karierze poświęcony został film biograficzny pt. Mira i program TV Nie chcę żadnego jubileuszu^[1].