Biblioteka Polskiej Piosenki

Potęga toastu

FInał konkursu
11 listopada 2010
Kraków, ul. św. Tomasza 17
godzina 20.00

To konkurs krasomówczy im. Zgrzewki Mineralnej* o nagrodę Dyrektora Biblioteki Polskiej Piosenki. To propozycja zagospodarowania słowami przestrzeni między ustami a brzegiem pucharu. W przeszłości wygłaszanie toastu było popisem erudycji oraz dowodem dobrego wychowania. Oracje wielu wybitnych mężów stanu na trwale wpisały się w kulturę wielu narodów. Słynna mowa Sędziego o grzeczności w Panu Tadeuszu jest przykładem znanego wszystkim literackiego toastu. Niestety współczesny polski toast to najczęściej krótki sygnał będący komendą do wspólnego podziwiania sufitów, nieba lub żyrandoli.

Czas to zmienić!

Chcemy powrotu tej uroczystej formy literackiej w blasku nowych idei ukwieconych pięknem i bogactwem mowy ojczystej. Mamy nadzieję na renesans mądrych, logicznych, przemyślanych, eleganckich, uroczystych, poprawnych artykulacyjnie i intonacyjnie oraz dowcipnych, wypowiedzi, które zwrócą uwagę zgromadzonych osób na istotne wydarzenia lub zjawiska dziejące się w świecie, państwie, społeczności czy w rodzinie.

Konkurs to niebywała okazja do wygłoszenia ułożonego przez siebie toastu. Można w nim opiewać ważne zdarzenia, głosić pochwałę uczynków i postaw. Przygotowanie toastu zmusza mówiącego to syntezy, poszukiwania jak najlepszego sposobu do wyrażenia myśli, użycia słów niecodziennych, zaskakujących, metaforycznych. Nie jest to wszakże wszystko, bowiem toast wymaga także dbałości o formę - o piękne brzmienie polskich głosek, o rytm, intonację i akcent. Krasomówstwo może stać się znowu umiejętnością pożądaną dla refleksji i rozweselenia gości.

Zapraszamy do udziału wszystkich chętnych, a szczególnie studentów polonistyki, historii, politologii, logopedii, socjologii, dziennikarstwa. Toast nie powinien trwać dłużej niż 90 sekund (od 15 do 20 wersów), by nie znudzić słuchacza, a jedynie oszołomić erudycją i zaskoczyć pointą. Temat dowolny - można wznosić toast za Ojczyznę, za miłość, ułożyć mowę urodzinową, imieninową, przeprosinową, chwalić przyrodę, a nawet własną osobę.